Paweł Miśkiewicz

ur. w 1964 roku w Warszawie. Aktor, reżyser, pedagog.

Absolwent Wydziału Aktorskiego /1989/ i Wydziału Reżyserii Dramatu /1994/ Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie. (1.07.1989 - 30.09.2000 - aktor, Stary Teatr, Kraków)

Studiował teatrologię (UJ), ukończył Wydział Aktorski i Wydział Reżyserii Dramatu krakowskiej PWST. W 1989 roku został przyjęty do zespołu aktorskiego Starego Teatru.

Spośród kilkunastu ról, które stworzył na tej scenie do najistotniejszych należą kreacje w spektaklach Krystiana Lupy: Alosza w Braciach Karamazow (1990, 1999), Ewald Tragy w Maltem (1991), Dyrektor Banku w Kalkwerku (1992), Harry Kohler i Lejtnant w Lunatykach I (1995) i Henryk Wendling w Lunatykach II (1998). Współpracował również z innymi reżyserami m.in.: z Jerzym Jarockim (Ślub, Sen srebrny Salomei), Tadeuszem Malakiem (Jaskinia filozofów), Jerzym Grzegorzewskim (Dziady - dwanaście improwizacji...), Krzysztofem Warlikowskim (Markiza O.).

Pracę reżysera rozpoczął w 1994 roku przedstawieniem Śniadanie u Tiffany'ego T. Capote'a (Teatr im. J. Słowackiego). W swoich poszukiwaniach nie skupia się jednoznacznie na określonym nurcie, istotna wydaje się dla twórcy zarówno klasyczna dramaturgia (zwłaszcza ta z przełomu wieku XIX i XX) jak i teksty współczesnych autorów - tych uznanych, wielokrotnie wystawianych i tych, których droga do teatru dopiero się rozpoczyna. Jak sam podkreśla:
"Najważniejszy jest człowiek w teatrze. Spektakl buduje się wokół doświadczeń jednostki. (...) Jestem poniekąd więźniem realizmu. Interesuje mnie teatr, z którym można się identyfikować. Boję się pewnych rozstrzygnięć formalnych, ponieważ one pochodzą spoza materii, w której się swobodnie poruszam, spoza psychologii, w której odnajduję motywację działań moich bohaterów".

Bardzo szybko zauważony przez krytykę, jest postrzegany jako jeden z najbardziej interesujących reżyserów wkraczających do teatru w latach 90. W rok po debiucie wyreżyserował Czekając na Godota S. Becketta i Taniec śmierci A. Strindberga. Kolejne inscenizacje to Hedda Gabler H. Ibsena (1995), Ona R. Maciąga (1997), Sztuka Y. Rezy (1998), Przebudzenie Wiosny F. Wedekinda (1999), Kosmos wg W. Gombrowicza (1999), Powrót J. łukosza (1999), Głód wg K. Hamsuna (2000).

W latach 2000 - 2003 był dyrektorem artystycznym Teatru Polskiego we Wrocławiu. Na kierowanej przez siebie scenie stworzył wybitną inscenizację Wiśniowego sadu A. Czechowa (2001) dedykowaną zmarłej przed czternastu laty wielkiej aktorce Starego Teatru Ewie Lassek. Artystka była profesorem Pawła Miśkiewicza podczas jego studiów w krakowskiej PWST. Praca pod jej kierunkiem miała istotny wpływ na jego sposób pojmowania teatru.

Paweł Miśkiewicz jest laureatem prestiżowych nagród. W roku 1996 otrzymał Nagrodę im. B. Korzeniewskiego dla najlepszego reżysera młodego pokolenia za odkrywczą inscenizację Pokojówek J. Geneta.

"Za wnikliwość czytania dwudziestowiecznej literatury w teatrze, oryginalny język artystyczny i siłę kreacyjną" otrzymał Paszport "Polityki" (2000).

W roku 2001 zrealizował ze studentami krakowskiej PWST dyplomowy spektakl Rajski ogródek wg własnego scenariusza, który stworzył na podstawie sześciu dramatów Tadeusza Różewicza (Co tu macie, Dzidzibobo, ¦wiadkowie albo nasza mała stabilizacja, Grupa Laokoona, Wyszedł z domu, Rajski ogródek). Przedstawienie cieszące się wielkim uznaniem Tadeusza Różewicza - uświetniło obchody 80. rocznicy urodzin poety. Minister Kultury przyznał artyście nagrodę za adaptację i reżyserię Rajskiego ogródka.

Dea Loher, dramatopisarka niemiecka młodego pokolenia, której dramaty podbijają od kilku lat europejskie sceny, po sukcesie Przypadku Klary w jego reżyserii powierzyła mu polską prapremierę swojej najnowszej sztuki Niewina.