Katarzyna Gniewkowska

Katarzyna Gniewkowska – aktorka

Jeszcze podczas studiów w krakowskiej PWST została zaangażowana do Teatru im. Juliusza Słowackiego. Debiutowała w roku 1985 rolą Księżniczki w Księciu Homburgii Heinricha von Kleista w reżyserii Wojciecha Szulczyńskiego. Istotnym doświadczeniem była dla niej współpraca z  Zofią Kalińską – zagrała kaleką Laurę w Szklanej menażerii Williamsa Tennessee w jej reżyserii, a później w założonym przez Kalińską Teatrze AKNE, postać Heloizy w przedstawieniu Plairsirs d’amour  stworzonym m.in. na podstawie listów Heloizy i Abelarda. Spektakl prezentowany podczas festiwalu teatralnego w Edynburgu otrzymał jedną z głównych nagród. Wykształcenie muzyczne i talent wokalny wykorzystała współpracując przez dwa sezony z Teatrem Rozrywki w Chorzowie. W 1987 roku dyrektor Stanisław Radwan zaprosił ją do zespołu Starego Teatru, w którym pozostaje niezmiennie do dziś.

Katarzyna Gniewkowska – obdarzona wysublimowaną urodą, pięknym głosem o interesującej niskiej barwie – zaskakuje wielością artystycznych metamorfoz, siłą dramatycznej ekspresji, scenicznym temperamentem, prawdą psychologiczną. Kilkadziesiąt ról w bardzo zróżnicowanym repertuarze pokazują, że uroda w naturalny sposób predestynująca ją do ról delikatnych, lirycznych amantek nie ograniczyła jej emploi. Artystka sprawdza się w każdej formie scenicznego działania, a liczne role pod kierunkiem m.in. dwóch wybitnych indywidualności Jerzego Jarockiego i Krystiana Lupy pozwoliły jej wcześnie osiągnąć dojrzałość artystyczną. Grusza – kreacja jaką stworzyła w Braciach Karamazow w arcydziele inscenizacyjnym Lupy – przekazywane przez nią skomplikowane, sprzeczne, wyrwane z głębi podświadomości uczucia były wstrząsającym przeżyciem, trudnym do zdefiniowania w relacji między widzem a aktorem. Po wznowieniu przedstawienia w 1999 roku otrzymała za tę kreację Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza. Artystka uczestniczyła także w Malte (Klara) i Lunatykach – Esch czyli Anarchia (Elisabeth) będąc jednym z istotnych podmiotów teatralnej wizji Krystiana Lupy. Z Jerzym Jarockim zaczęła współpracę jeszcze podczas studiów w Terapii grupowej tylko dla Panów wstęp osobom płci żeńskiej surowo wzbroniony... wg Mrożka, kolejne role to coraz poważniejsze zadania m.in.: skrywająca namiętność, dumna Księżniczka w Śnie srebrnym Salomei Słowackiego, Solska w Grzebaniu wg Witkacego, kipiąca demoniczną kobiecością Księżna Irina Wsiewołodowna Zbereźnicka w Trzecim akcie według Szewców wg Witkacego. W inscenizacji Makbeta Andrzeja Wajdy stworzyła niezwykle sugestywną postać zmagającej się z przerażeniem, drapieżnie broniącej   synka Lady Macduff. Grając walczącą o artystyczne wartości w sztuce filmowej Karen w Przerżnąć sprawę Mameta otrzymała nagrodę XXXII Kaliskich Spotkań Teatralnych. Artystka znakomicie sprawdza się też w repertuarze komediowym: zabawna, znakomicie śpiewająca w wielowątkowym widowisku Sto lat kabaretu..., świadoma swej kobiecości Elmira w Molierowskim Tartuffie w przewrotnej inscenizacji Mikołaja Grabowskiego, a także narysowana ostrą charakterystyczną kreską Kobieta w Sejmie kobiet i „dysząca namiętnością Sandowa w Chopin kontra Chopin – wyraziste, sugestywne postacie stworzone również we współpracy z Mikołajem Grabowskim.

Elżbieta Bińczycka