Magda Jarosz

Magda Jarosz – aktorka, absolwentka krakowskiej PWST.
 

W 1977 roku została przyjęta do zespołu Starego Teatru. Pracę rozpoczęła od udziału w spektaklach dwóch wielkich mistrzów: debiutowała w roli Haneczki w Weselu Wyspiańskiego w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego, rolą Duniaszy weszła (do granego od dwóch lat) legendarnego przedstawienia Wiśniowego sadu Czechowa w reżyserii Jerzego Jarockiego. W kilka miesięcy później stworzyła znakomitą rolę prowokującej, nasyconej erotyzmem, pięknej Izy w Iwonie księżniczce Burgunda Gombrowicza w inscenizacji Krystiana Lupy.
 

Magda Jarosz – artystka kontrastów - od subtelnego liryzmu po ostrą charakterystyczność, od głębi psychologicznego skupienia po szarżę formalną, tragiczna i komiczna - zaskakująca, nieprzewidywalna. Andrzej Wajda obsadzając ją w roli Hesi Dulskiej w Z biegiem lat, z biegiem dni... wg scen. Olczak-Ronikier wykorzystał jej żywiołowy temperament, naturalną vis comica i dziewczęcy wdzięk. Po kilku latach w Weselu Wyspiańskiego powierzył jej rolę ironicznej, kapryśnej Maryny. Anna Antonowna, córka Horodniczego z Rewizora Gogola w reżyserii Jerzego Jarockiego zagrana brawurowo, bezbłędnie warsztatowo, zaskoczyła kolejnym wcieleniem jej komediowego talentu. Pełnię aktorskich możliwości pokazała pracując pod kierunkiem Tadeusza Bradeckiego (prywatnie męża aktorki), który powierzał jej zadania zróżnicowane i niejednoznaczne gatunkowo. Warwara Aleksiejewa Dobrosiełowa – liryczna, wzruszająca, krucha istota z Biednych ludzi wg opowiadania Dostojewskiego – była znakiem szczególnym w jej artystycznej biografii. W duecie z Kazimierzem Borowcem pokazali na niewielkiej scenie przy ul. Sławkowskiej jedną z najpiękniejszych historii miłosnych zagranych w polskim teatrze. Tragiczna, ekspresyjna postać Marii w Woyzecku  Büchnera, zabawna w swych śmiesznostkach Malwina w Wiośnie Narodów w Cichym Zakątku Nowaczyńskiego, walcząca o miłość Hrabina Idalia w Fantazym J. Słowackiego, skontrastowane postacie: Pani, Księżny Mediny Sydonii i dotkniętej okrucieństwem cielesnej deformacji Ondyny z epopei scenicznej Rękopis znaleziony w Saragossie wg Potockiego, charakterystyczne w swym klasycznym komizmie Audrey z Jak wam się podoba i Pani Przesadna w Miarce za miarkę Shakesperae’a, ascetyczna w wyrazie, skupiona i precyzyjna Baronowa de Simiane w Markizie de Sade Mishimy – to role zagrane we współpracy z Tadeuszem Bradeckim. Kolejne spotkania z Krystianem Lupą: Dziewka w Powrocie Odysa, a zwłaszcza dwie znakomite etiudy Istna Mata Hari i Kobieta z torebką w Mieście snu wg  Kubina otworzyły nowy etap jej aktorskich peregrynacji. Ostatnie sezony przyniosły kilka znakomitych ról: zabawną, narysowaną ostra kreską Chimkę z nostalgicznego Cara Mikołaja  Słobodzianka w reżyserii Remigiusza Brzyka, Żony z „absurdalnie zagubionego” – Rosyjskiego Małżeństwa w Przedtem/Potem Schimmelpfenniga w reżyserii Pawła Miśkiewicza, odzianej w męski garnitur Kobiety współtworzącej doskonale skomponowany Chór dowcipnie i ironicznie komentujący wydarzenia w Sejmie kobiet Arystofanesa w reżyserii Mikołaja Grabowskiego, Obywatela 5 – jedną z groźnych postaci Chóru w Orestei Ajschylosa w reżyserii Jana Klaty, a nade wszystko (nagrodzoną na III Festiwalu Prapremier, Bydgoszcz 2004) kreację Pani Habersatt w Niewinie Loher w reżyserii Pawła Miśkiewicza. Rola ta jest wypadkową twórczej osobowości Magdy Jarosz – pokazuje - poruszającą w swej samotności, poranioną śmiercią dziecka, „śmiesznie” dziwaczną, przemawiającą słodkim, łagodnym głosem bezradnej dziewczynki, starzejącą się kobietę. W jubileuszowym sezonie aktorka zagrała jedną z postaci w scenicznym eksperymencie reżyserki młodego pokolenia Marii Spiss, jest nim dramat Millera Pani Bóg Halina, oparty na autentycznych relacjach ludzi wplątanych w działalność sekty.