Urszula Kiebzak

Urszula Kiebzak
(ur. 29 grudnia 1955 r. w Poznaniu)

Wybitna aktorka teatralna, absolwentka Państwowej Wyższej szkoły teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, którą ukończyła w 1979  (dyplom 1981) i od tegoż roku  związana ze Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej.

Na deskach krakowskiego teatru zagrała ponad 40 ról tak rozbieżnych stylistycznie, osadzonych w tak skrajnych poetykach, czerpiących z tak odmiennych inspiracji artystycznych i literackich, iż jedynie mistrzowskie opanowanie warsztatu scenicznego pozwoliło aktorce tworzyć każdorazowo kreację pełną, wiarygodną i interesującą. Na wyniesione ze szkoły rzetelne fundamenty sztuki i warsztatu aktorskiego przez lata dobudowywała to „coś” co odróżnia zwykłego rzemieślnika od mistrza: wyczucie, smak i wrażliwość.

Mistrzyni słowa, emisji i interpretacji tekstu, obdarzona świetnym głosem i muzykalnością, świadoma własnego ciała  i „czująca” scenę była i jest mistrzynią „cienkiej i grubej kreski” w kreowaniu postaci.

 W ciągu 30 lat miała okazję współpracować z największymi twórcami polskiego teatru, m.in: Jerzym Jarockim, Andrzejem Wajdą, Jerzym Grzegorzewskim i wreszcie Krystianem Lupą. To w realizowanych przez niego spektaklach stworzyła postaci, które zapadały (i zapadają) widzom głęboko w pamięć i… w serce. 
Zofia i Siwersen w Malte, albo Tryptyk syna marnotrawnego wg R.M. Rilkego (1991), Matylda i Erna w Lunatykach- Huguenau czyli Rzeczywistość H. Brocha  (1998), Ninoczka w Braciach Karamazow F. Dostojewskiego(1999), Praskowia Fiodorowna i Bufetowa w Mistrzu i Małgorzacie wg M. Bułhakowa (2002), Cień i wariatka z szufladą w Zaratustrze wg F. Nietzschego. Trylogia E. Schleefa (2004) i wreszcie Ultra w Factory 2 zbiorowa fantazja zainspirowana twórczością A. Warhola (2008) – każda z tych postaci osadzona głęboko, na tworzonym podczas długotrwałych prób i analiz szkielecie psychologicznym, co pozwalało aktorce niezwykle pewnie choć nie jednoznacznie prowadzić swą bohaterkę przez wykreowany świat fikcji dramaturgicznej i …Krystiana Lupy. Każda z tych ról w sposób niezwykle naturalny wpasowywała się w rzeczywistość sceniczną powodując, że słowo „kreacja” nabierało innego znaczenia. Nie oznacza to jednak pokory, wyciszenia, odsunięcia, czego dowodem jest Bufetowa z Mistrza i Małgorzaty:
Na rozmowę trzech mężczyzn brawurowo i zabawnie nakłada się monolog sprzedawczyni piwa (Urszula Kiebzak), pomstującej na swego nieudanego kochanka. Jej akcja staje się coraz bardziej gwałtowna, lekko histeryczna. Spadają jakieś przedmioty. (…) Puentą sceny jest arcyzabawna piosenka swingująca wokół jednego zdania "Bo da nogę". P.Gruszczyński, "Mistrz i Małgorzata" Krystiana Lupy. Całkowite zdemaskowanie, Tygodnik Powszechny 2002, nr 20.

W doskonały sposób aktorka odnajduje się także w rolach komicznych i to w rozmaitych odmianach tej jakże trudnej sztuki oddziaływania na widzów. Już u progu swojej kariery zagrała Colombinę w Łgarzu C.Goldoniego w reż. G. Pampiglioniego (1981) – tradycyjnej inscenizacji komedii dell’ arte. Ekspresyjna, zaradna, zabawna, pełna temperamentu i sprytu Colombina Urszuli Kiebzak została nagrodzona wyróżnieniem  na XXII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych, 1982. 
Umiejętność pointowania sceny drobnym grymasem czy gestem, zindywidualizanie  kontaktów z innymi postaciami, wreszcie dogłębne zrozumienie tekstu oraz naturalna vis comica – to powód dla którego jej Doryna w Tartuffie Moliera w reżyserii Mikołaja Grabowskiego (2005) to perełka w sztuce bawienia widzów.
Spektakl Grabowskiego to aktorski koncert, w którym funkcję dyrygenta pełni Doryna. Urszula Kiebzak wydaje się stworzona do tej roli, w jej interpretacji pokojówka jest władcza i pyskata, jak chce Molier, ale jednocześnie jej tyrady nie przeradzają się w rezonerskie ględzenie. Aktorka potrafi przyjmować rozmaite tony: w popisowej scenie z Orgonem nabożnie deklamuje z buzią w ciup, chcąc zmusić Mariannę do działania - wpada w zabawny śpiewny falset, z Orgonem przyjmuje ton kpiarski, z Tartuffe'a jawnie szydzi.  (A. Fryz-Więcek, Jak zechce niebo, Didaskalia 2006, nr 73-74.)
Także w Dwunastu stacjach T. Różyckiego w reż. Ewy Rysowej (2009) grając dwie postaci: pełną ciepła, witalności, radości życia choć trochę jak z lamusa wyciągniętą Ciotkę oraz (po)ważnego, sumiennego, służbowo życzliwego, a jednocześnie szalenie zabawnego w swej zawodowej perfekcji Kierowcę Autobusu, dowiodła po raz kolejny, że dzięki umiejętnościom transformacyjnym i bez zbędnego błaznowania potrafi chwycić widzów za serce i wywołać szczery, serdeczne uśmiech.

Wysokiej klasy umiejętności wokalne aktorka miała możliwość zaprezentować w zbudowanym na tekstach J. Tuwima  muzycznym spektaklu „Tęsknota za Frisco” w reż. J. Fedorowicza (1989). Kiebzak udowodniła, że nie tylko pieknie śpiewa, ale jeszcze interpretacją swoją potrafi bezbłędnie wydobyć nostalgię lub dramatyzm wykonywanego utworu.

Spośród bogatego dorobku aktorki, wymienić należy niewątpliwie rolę Elli w Niewinie D. Loher w reż. Pawła Miśkiewicza (2004). Filozofka Ella, która straciła wiarę w możliwość ujęcia świata w system filozoficzny, to postać tyle tragiczna ile żałośnie śmieszna w swym tragizmie: Ella (Urszula Kiebzak) w niekończących się monologach wykrzyczy swoją obcość i zbędność w świecie. Stanie się na naszych oczach zabójczynią, choć tak łatwo przychodziło nam śmiać się z jej rozpasanej, starzejącej się kobiecości.  Aktorzy pogrążają się w sobie, w swojej osobowości. Odnosi się wrażenie, że każdy tylko siebie przeżywa, równocześnie widząc, czy też próbując zobaczyć, odtwarzaną przez siebie postać z boku i parodiując ją (…)M. Ruda, "Niewina", czyli współczesne panopticum, Dekada Literacka 2004, nr 3.