Ewa Kolasińska

Ewa Kolasińska - aktorka, absolwentka PWST w Krakowie.
 

Od pierwszej roli niezmiennie w zespole Starego Teatru. Debiutowała w 1973 roku rolą Loli w Domu otwartym Bałuckiego w reżyserii Jerzego Kreczmara.  
 

Ewa Kolasińska skupia teatralne żywioły - nieokiełznany temperament, spontaniczność, emocjonalną wrażliwość, które w połączeniu z głosem o niezwykle rzadkiej barwie (kontralt) i dziewczęcą, wysmukłą sylwetką - są niepowtarzalne i wyjątkowe. Pierwsze role tworzyła pod kierunkiem trzech wybitnych reżyserów Starego Teatru: Konrada Swinarskiego (Dziady Mickiewicza, Wyzwolenie Wyspiańskiego), Jerzego Jarockiego (Duniasza w Wiśniowym sadzie Czechowa) i Andrzeja Wajdy (Małgorzata w Nocy listopadowej Wyspiańskiego). Kolejne postacie to: doskonale wpisana w konwencję „czarnego humoru” Zofia w przedstawieniu Pokój na godziny Landovsky’ego w reżyserii Romany Próchnickiej, utkana z sennych wyobrażeń Schulzowska Paulina w Sklepach cynamonowych i narysowana ostrą kreską postać prostytutki Molly w Operze za trzy grosze Brechtaw reżyserii Ryszarda Majora, rozdzierająca w cichym cierpieniu, nieugięta w swej dobroci i oddaniu Sonia w Zbrodni i karze Dostojewskiego w reżyserii Macieja Prusa, beznadziejnie zakochana Masza w odrealnionej przestrzeni teatru Jerzego Grzegorzewskiego Dziesięć portretów z czajką w tle wg Czechowa, a także posągowo tragiczna Kassandra w Orestei w reżyserii Zygmunta Hübnera. Wielkim wyzwaniem dla aktorki była rola w teatralnej epopei Andrzeja Wajdy Z biegiem lat, z biegiem dni... wg scenariusza Olczak-Ronikerowej. Jej Zosia nasycona prawdą psychologiczną, jednocześnie wpisana w szerszy kontekst dramatu obyczajowego i komedii – była postacią żywą, wzruszającą, a przy tym zabawną. Ponowne spotkanie z reżyserem to triumf dojrzałego aktorstwa Kolasińskiej  - w 1984 roku zagrała tytułową rolę w Antygonie Sofoklesa. Artystka zbudowała postać wielowarstwową, sugestywną emocjonalnie i formalnie, tragiczną w swym samotnym zapamiętaniu, z wielką sceną pożegnalnego monologu, który kończyła gestem-symbolem wznosząc ręce zakute w kajdany. Kolejne role we współpracy z reżyserem pokazały szeroki wachlarz jej aktorskiego emploi: poczynając od silnej chłopską mądrością i poczuciem humoru Kliminy w Weselu Wyspiańskiego, zainspirowanymi japońskim teatrem no postaciami z jednoaktówek Mishimy (Klientka Szafa, Pielęgniarka Pani Aoi, Urzędniczka Adamaszkowy bębenek), farsową Klarę w Słomkowym kapeluszu, po doskonałą w swej ascetycznej formie Wiedźmę w Makbecie Szekspira. Praca pod kierunkiem Tadeusza Bradeckiego z nagrodzoną podczas XXVII Kaliskich Spotkań Teatralnych brawurową rolą Gizeli Spiessbürger z Wiosny Narodów w Cichym Zakątku Nowaczyńskiego na czele, ukazały naturalną vis comica i dystans niezbędny w komedii. Rolą Colombiny w przedstawieniu Venezia, Venezia Goldoniego w reżyserii Giovanni’ego Pampiglione pokazała czym jest precyzyjna forma komedii dell’arte.  

Ostatnie sezony artystki to czas współpracy z dwoma reżyserami: dojrzałym mistrzem -Mikołajem Grabowskim i przedstawicielem najnowszego nurtu w teatrze - Janem Klatą.  

Maestro i Pianista w Tangu Gombrowicz i powtórzona w innym ujęciu postać Maestro w Trans-Atlantyku w Gombrowiczowskich inscenizacjach Mikołaja Grabowskiego są kwintesencją zabawy formą, doskonałym wyczuciem ironii aktorki, a precyzyjne intelektualnie, silne wewnętrzną emocją postacie Maski i Mówcy w Wyzwoleniu Wyspiańskiego stanowią sumę jej teatralnych doświadczeń. Natomiast rola Krzysi Drohojowskiej i Postać w Obrazie w Sienkiewiczowskiej Trylogii w odważnej inscenizacji Jana Klaty podbiły serca widzów siłą emocjonalną i brawurową odwagą.
 

(Elżbieta Bińczycka)