Iwona Bielska

Iwona Bielska – aktorka, absolwentka krakowskiej PWST.

Debiutowała w 1977 roku rolą Hanki w Moralności pani Dulskiej Zapolskiejw reżyserii Jerzego Krasowskiego na scenie Teatru im. Juliusza Słowackiego pozostając w zespole do roku 2001, sezon 2001/ 2002 spędziła w warszawskim Teatrze Rozmaitości, w roku 2002 rozpoczęła pracę w Narodowym Starym Teatrze. Od lat ściśle współpracuje z Teatrem Stu, w którym stworzyła wiele wybitnych kreacji z wielokrotnie nagradzanymi: Królową Elżbietą I w sztuce Królowa i Szekspir Vilara, Martą w Kto się boi Virginii Wolf  Albee’go, a także postacią w legendarnym Opisie obyczajów Kitowicza - wszystkie w reżyserii Mikołaja Grabowskiego (prywatnie męża aktorki), współtworząc pod kierunkiem reżysera, wraz z grupą kilku aktorów, tzw. „teatr rodzinny”. Z przedstawieniami, odwołującego się do dawnych tradycji trup aktorskich, teatru, artyści przemierzali Polskę i Europę. Osobowość twórcza Mikołaja Grabowskiego, jego teatralne wybory, idące pod prąd tradycji, bezpardonowo rozprawiającego się z narodowymi mitami i stereotypami, w zasadniczy sposób wpłynęły na kształt jej aktorstwa – pełnego pasji, nie poddającego się kompromisom.

Iwona Bielska – sugestywna i namiętna, łącząca szaleńczy temperament z wyrafinowaną precyzją, pełną wdzięku kobiecość z ostrym rysunkiem charakterystycznym. Jej pierwsze lata na scenie obfitowały rolami heroin, bohaterek romantycznych, którym posągowa uroda i wyrazistość nadawały rys szczególnej siły: dumnej i szlachetnej Junii w Brytaniku Racine’a w reżyserii Ireny Wollen, namiętnej, targanej szaleństwem Ofelii w Hamlecie Szekspiraw reżyserii Jerzego Krasowskiego, tragicznej w swej miłości i obłędzie Kornelii w głośnej inscenizacji Irydiona Krasińskiego w reżyserii Mikołaja Grabowskiego, zdruzgotanej ciężarem klęsk i rozpaczy Żony Hioba w Hiobie wg Księgi Hioba w reżyserii Krzysztofa Babickiego. Równie istotne w jej wczesnym dorobku były postacie spod znaku absurdu i groteski, w tym szczególnie w sztukach Witkacego: zagrana w przedstawieniu dyplomowym Zofia z Abencerage’ów Kremlińska w Nadobnisiach i koczkodanach w inscenizacji Krystiana Lupy, Spika Hrabina Tremendoza w Onych w reżyserii Rudolfa Zioły i Hela Bertz w Pożegnaniu jesieni w reżyserii Mikołaja Grabowskiego.Witalność, poczucie humoru, odwaga w ciągłym poszukiwaniu nowych środków wyrazu, mistrzowska precyzja to cechy dojrzałego aktorstwa Iwony Bielskiej. W roku 2002 triumfowała podczas festiwalu sztuki współczesnej „Documenta” w Kassel kreując w języku niemieckim główną rolę w sztuce Turiniego Ja kocham swój kraj. Sezony spędzone w Starym Teatrze zaowocowały wybitnymi rolami w bardzo zróżnicowanym repertuarze. Andrzej Wajda, wbrew utartym schematom, stworzył nową wizję Szekspirowskiego Makbeta, powierzając jej rolę Lady Makbet – silnej i bezwzględnej w swej nadopiekuńczości wobec męża, starzejącej się, naznaczonej bezdzietnością, drapieżnie walczącej o ostatnią życiową szansę, kobiety. Jej wtopiona w rytuał Matka w Zaratustrze wg Nietzschego odnajduje metafizykę filozoficznych poszukiwań Krystiana Lupy. Współpraca z Pawłem Miśkiewiczem otworzyły kolejne rejony jej złożonego, pełnego odważnych, bezkompromisowych przekroczeń, aktorstwa. Tragiczna w swym rubasznym humorze, groteskowo naznaczona chorobą Pani Zucker z Niewiny Dei Loher, spływająca z sufitu-nieba Kobieta w hybrydowym świecie Przedtem/Potem Schimmelpfenninga, kwintesencja jej aktorstwa – kreacja Teresy w Auto da fé E. Canettiego zagrana w wirtuozerskim duecie z Janem Peszkiem, czy w końcu gorzka, autoironiczna Arkadina w Mewie Czechowa – stanowią osiągnięcia najwyższej próby we współczesnym polskim teatrze. Swój jubileuszowy sezon w 2007 roku aktorka rozpoczęła rolą egoistycznej, pełnej kompleksów Aliny w specjalnie dla aktorów Starego Teatru napisanej i wyreżyserowanej przez Petera Zelenkę sztuce Oczyszczenie. W rok później Krystian Lupa powierzył jej rolę maniakalnej Brigit w swym spektaklu-eksperymencie Fabryka inspirowanym życiem i twórczością Andy’ego Warhola. Znakomitą odpowiedzią na ponowoczesną rzeczywistość jest kreacja artystki w przedstawieniu Niebieska sukienka stworzonym w ramach przedsięwzięcia inspirowanego tekstami z internetu p.t. Blogi.pl

Elżbieta Bińczycka