Aleksander Fabisiak

Aleksander Fabisiak – aktor, reżyser, profesor krakowskiej PWST.

Począwszy od debiutu w Cymbelinie Szekspira w reżyserii Jerzego Jarockiego, pozostaje w zespole Starego Teatru. Pasję i uczciwość zawodową zaszczepił w nim ojciec, wybitny aktor, Kazimierz Fabisiak.

Aleksander Fabisiak – artysta romantycznych porywów, głębi psychologicznej, liryzmu, cyzelowanych półtonów zderzanych z doskonałym warsztatem, odwagą środków formalnych, precyzją słowa. Pierwsze lata pracy twórczej aktora przypadły na czas wielkich sukcesów Starego Teatru. Znakomite warunki zewnętrzne, głos o pięknej barwie w naturalny sposób predestynowały go do ról amantów. Jego Demetriusz w Śnie nocy letniej W. Szekspira - słynnej inscenizacji Konrada Swinarskiego – był czarujący, zmysłowy i zabawny. Wielką kreację stworzył artysta w Biesach F. Dostojewskiego w reżyserii Andrzeja Wajdy. Żarliwie zagrana postać Iwana Szatowa szlachetnego, nieprzystosowanego do życia studenta, zaszczutego człowieka w sytuacji bez wyjścia, ukazywała ekspresję i prawdę psychologiczną jego aktorstwa. Kolejne role w inscenizacjach: Konrada Swinarskiego – pełen uroku kapryśny Bertram w Wszystko dobre, co się dobrze kończy W. Szekspira,poruszający w swym patriotycznym uniesieniu Jan Sobolewski w Dziadach A. Mickiewicza; Andrzeja Wajdy -   posągowy Lelewel w Nocy listopadowej S. Wyspiańskiego; Jerzego Grzegorzewskiego – metaforyczny, wprzęgnięty w odrealnioną wizję Poeta, Widmo w Weselu S. Wyspiańskiego - poszerzały emploi aktora. Zaskoczył i rozbawił widownię rolą Gucia w Ślubach panieńskich A. Fredry w reżyserii Marka Walczewskiego, którą poprowadził oryginalnie, przewrotnie, wbrew utartej tradycji. Kolejne lata przyniosły kreacje Aleksandra Fabisiaka w bardzo zróżnicowanym repertuarze. Clotaldo – mądry, oddany królowi, ale podstępny, bezwzględny i tajemniczy sługa króla Basilia w Życie jest snem Calderona to rola, którą artysta doskonale wpisał się w filozoficzną interpretacje Jerzego Jarockiego. W Łgarzu C. Goldoniego w reżyserii Giovanni Pampiglion’ego precyzyjnie zbudował postać Ottavia poddając się dyscyplinie formy wymaganej w komedii dell’arte. Przykuwał uwagę, budząc niepokój, sugestywnie zagraną postacią Stanleya w sztuce H. Pantera Urodziny Stanleya w reżyserii Anny Polony. Odniósł prawdziwe zwycięstwo, udowodnił, że „może zagrać wszystko” w monodramie belgijskiego dramatopisarza Raymonda Cousse p.t. Strategia dla dwóch szynek - odważniewcielając się w spersonifikowaną postać „wieprza prowadzonego na rzeź”. Kolejne role w przedstawieniach Andrzeja Wajdy: pełen ludzkich słabości, rubaszny Ksiądz w Weselu S. Wyspiańskiego, zagrany z subtelną precyzją Klient w Szafie i Kaneko w Adamaszkowym bębenku Yukio Mishimy, wreszcie brawurowy Beauperthuis w arcyfarsie Słomkowy kapelusz Eugene Labiche’aprzydały aktorstwu Fabisiaka silny rys charakterystyczny. Ten potencjał znakomicie wykorzystał Kazimierz Kutz powierzając mu rolę Kapelana w Damach i huzarach A. Fredry. Wielokrotnie powtarzana przez aktora kwestia: „ nie uchodzi, nie uchodzi…”, za każdym razem inaczej, z wielkim wyczuciem vis comici, wzbudza niepohamowany śmiech widowni. Natomiast Gombrowiczowskie postacie (Mec Worola, Malarz Ficinati, Dr Garcyja) w przedstawieniu Tango Gombrowicz i „wprzęgnięty w kobiecość” Sąsiad z Sejmu kobiet Arystofanesa w adaptacji i reżyserii Mikołaja Grabowskiego odsłaniają głębokie pokłady autoironii, precyzję w operowaniu groteskową formą doskonale wpisując się w ostry rytm przedstawień. W metamorfozie postaci Kurta w Dürrenmattowskim Play Strindberg w reżyserii Tadeusza Bradeckiego – przedstawieniu granym z powodzeniem od kilku sezonów - ukazał złożony, dynamiczny rys dojrzałego aktorstwa.

Prof. Aleksander Fabisiak jest wykładowcą PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie, w latach 1993 – 99 pełnił funkcję dziekana Wydziału Aktorskiego uczelni.  

8 października 2002 minister kultury Waldemar Dąbrowski odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi.

Elżbieta Bińczycka