Kazimierz Borowiec

Kazimierz Borowiec (1939 – 2007) – aktor, reżyser

Absolwent krakowskiej PWST w 1962 roku. Debiutował w Radości z odzyskanego śmietnika wg Generała Barcza Juliusza Kadena-Bandrowskiego w reżyserii Jerzego Krasowskiego we wrocławskim Teatrze Polskim. W ciągu pierwszych dwunastu lat pracował w wielu teatrach m.in.: we Wrocławiu, Bydgoszczy, Białymstoku, Poznaniu, Lublinie, Łodzi. Od 1974 roku aż do śmierci był członkiem zespołu Starego Teatru.

Kazimierz Borowiec – był aktorem rzetelnej pracy, doskonałego warsztatu, skupienia i refleksji, ale też pasjonatem i romantykiem. Bez reszty poświęcał się trudnej dyscyplinie –Teatrowi Jednego Aktora. Był laureatem wielu nagród otrzymanych za swoje grane latami monodramy, które najczęściej sam reżyserował. Cztery z nich (Lichwiarz i łagodna czyli dwa portrety z kasą w tle, Dolorado, A jak królem, a jak katem będziesz, Tysiąc kilometrów od świata) były przez wiele sezonów w repertuarze Starego Teatru. W swoim jednoosobowym teatrze poruszał odwieczne tematy ludzkiej egzystencji, refleksji nad przemijaniem, odmiennością, wykluczeniem. W ostatnim, wg prozy Edwarda Redlińskiego, pochylił się nad polską wsią, nad odchodzącym w przeszłość obyczajem, złożonością zmian społecznych. W 1989 roku uhonorowano go nagrodą główną za całokształt twórczości podczas XXIII Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu. Zagrał kilkadziesiąt ról, wielokrotnie obsadzany w wielkich realizacjach Andrzeja Wajdy, Jerzego Jarockiego. Debiutował na scenie przy placu Szczepańskim obejmując (w parę miesięcy po premierze) rolę Księdza Piotra w inscenizacji Dziadów Konrada Swinarskiego, tworząc postać przejmującą siłą wiary, głęboko uduchowioną, mistyczną w swej prostocie. Makary Aleksiejewicz Diewuszkin w Biednych ludziach Dostojewskiego w reżyserii Tadeusza Bradeckiego był jedną z najistotniejszych ról w dorobku artysty. W duecie z Magdą Jarosz stworzył wirtuozerską psychologicznie postać kruchego, skazanego z góry na przegraną nieszczęśliwie zakochanego mężczyzny. Doskonale odnalazł się we współpracy z reżyserem młodego pokolenia Grzegorzem Jarzyną (Horstem Leszczukiem), który powierzył mu rolę Marszałka w swej przejmującej inscenizacji Iwony, księżniczki Burgunda Gombrowicza. Artysta sprawdzał się też w rolach komediowych, jego ostatnią rolą był Grzegorz w Damach i huzarach w reżyserii Kazimierza Kutza.    

Elżbieta Bińczycka