Andrzej Hudziak

Andrzej Hudziak
(ur. 27 lutego 1955 – zm. 15 czerwca 2014)

Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1977/.
1.07.1977 - Stary Teatr, Kraków

Na scenie Starego Teatru Andrzej Hudziak stanął po raz pierwszy jeszcze podczas studiów, debiutując rolą Studenta w Garbusie Mrożka w reżyserii Jerzego Jarockiego. Od pierwszej roli pozostał niezmiennie aktorem tej sceny.

Andrzej Hudziak – artysta metafizyczny, organicznie wtopiony w kreowane postacie, mistrz tego „co” pomiędzy słowem a milczeniem, skupiony i precyzyjny, perfekcyjny warsztatowo. Jego artystyczne wybory w największym stopniu zdeterminowała, rozpoczęta jeszcze w szkole teatralnej, wieloletnia współpraca z Krystianem Lupą. Zagrał w niemal wszystkich zrealizowanych w Starym Teatrze inscenizacjach artysty. Rola Inocentego w Iwonie księżniczce Burgunda Gombrowicza była pierwszym z dwunastu wcieleń aktora stworzonych pod kierunkiem Krystiana Lupy. Każde kolejne to podróż w inny wymiar teatralnej materii: Eumejos i Sługa w Powrocie Odysa Wyspiańskiego, Ja – zanurzony w scenerię sennego koszmaru bohater Miasta snu wg Kubina, pokaleczony, zagubiony w wiwisekcji uczuć Tomasz w Marzycielach Musila, „unoszony nad ziemią” eremita – starzec Zosima w Braciach Karamazow wg Dostojewskiego, Lessman – w wiecznej podróży, zawieszony w nieskończonej pętli czasu – bohater Maltego albo Tryptyku marnotrawnego syna Rilkego i postać Konrada w Kalkwerku Bernharda. Obsypana nagrodami (z Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza na czele) rola Konrada – zamkniętego w swym szaleństwie geniusza stała się swoistym wyjściem poza dotychczasowe pojęcie teatru. Pozostałe role zagrane we współpracy z reżyserem to mozaika postaci naznaczonych odmiennością: Martin Geyring w Lunatykach I i wyrwany śmierci Ludwik Gödicke w Lunatykach II wg Brocha, zaskakująca komediowością rola konesera malarstwa Serge’a w „Sztuce” Rezy, przejmujący w swym człowieczeństwie i przeczuciu spełnienia Jeszua Ha-Nocri w Mistrzu i Małgorzacie wg Bułhakowa i wreszcie opuszczony Prorok Wielkiego Znużenia w Zaratustrze wg Nietzschego.
 

Andrzej Hudziak w ciągu ponad trzydziestu lat w Starym Teatrze współpracował z wielu reżyserami. Stworzył kilkadziesiąt ról bardzo odmiennych gatunkowo, pokazujących praktycznie nieograniczone możliwości jego aktorskich metamorfoz: zamknięty w precyzji gestu i słowa Pijak w Ślubie Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego, zdegradowany psychicznie Iwan Wojnicki w Wujaszku Wanii Czechowa w reżyserii Rudolfa Zioły, ironicznie groteskowy Jan w Operetce Gombrowicza w reżyserii Tadeusza Bradeckiego, nawiązujący do kodu gestów i rytuałów teatru japońskiego Właściciel (Szafa) i Iwakichi (Adamaszkowy bębenek) – postacie z jednoaktówek Mishimy w reżyserii Andrzeja Wajdy, utkany z rytmów i barw Guślarz w Dziadach – dwunastu improwizacjach. Scenach z poematu dramatycznego Adama Mickiewicza w inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego, bezsilny inteligent – Nauczyciel w Pieszo Mrożka w reżyserii Kazimierza Kutza. Ostatnie role artysty powstały we współpracy z Pawłem Miśkiewiczem: ukrywający rozpacz pod maską beznamiętnych relacji – Ojciec zabitej dziewczynki w Niewinie Loher, Konfucjusz/Ślepy w świecie szaleństwa i emocji Auto da fé Canettiego, zagubiony w przestrzeni, zdradzający (bez przekonania) Mężczyzna z siatką na owady w Przedtem/Potem Schimmelpfenniga. 

Andrzej Hudziak grał w filmach m.in. Zanussiego, Wajdy, Stuhra i Kutza, do jego najbardziej znanych kreacji filmowych należą role Ojca w 33 scenach z życia M. Szumowskiej oraz Mirona Białoszewskiego w Parę osób, mały czas Andrzeja Barańskiego.
(Elżbieta Bińczycka)