Tadeusz Huk

Absolwent krakowskiej PWST, pracę artystyczną rozpoczął na deskach Teatru im. J. Słowackiego 28 października 1970 roku brawurową rolą Janosika w Na szkle malowanym Brylla w reżyserii Jana Skotnickiego. Po czterech sezonach na tej scenie, wielu znaczących rolach (m.in. Płatonoww Płatonowie Czechowa, Książe Parvis w Metafizyce dwugłowego cielęcia Witkacego, Lelum w Lili Wenedzie Słowackiego) w 1974 roku został zaproszony do zespołu Starego Teatru i pozostaje w nim do dziś.

 

Tadeusz Huk – teatralny arbiter elegantiarum, o zniewalającym męskim uroku, łączy intelektualny dystans, dyscyplinę i precyzję z siłą ekspresji, autoironią, wyrafinowanym poczuciem humoru. Jest aktorem o bardzo szerokim emploi, zaskakuje różnorodnością teatralnych wcieleń – klasyczny i nowoczesny, formalny i emocjonalny, tragik i komik. Rolą Mattiego w Panu Putilli i jego słudze Mattim Brechta w reżyserii Macieja Prusa rozpoczął swój pierwszy sezon w Starym Teatrze. Zagrał Mattiego przeciw brechtowskim zasadom – żywiołowo, namiętnie – zgodnie z myślą inscenizacyjną reżysera, który w tym przedstawieniu łamał utarte interpretacje. Również przeciw schematom stworzył Czepca w Weselu Wyspiańskiego wtopionego w oniryczny, zaczarowany świat inscenizacji Jerzego Grzegorzewskiego. We współpracy z Andrzejem Wajdą powstała rola Kreona – chłodnego polityka, rozdzieranego wątpliwościami człowieka, zrozpaczonego ojca. Kreacja, mieniąca się wielością niuansów stanowiła kontrapunkt dla drapieżnej postawy protagonistki w przedstawieniu Antygona Sofoklesa. Kolejne postacie tworzone pod kierunkiem tego reżysera to: zmagający się z wątpliwościami mistyczny Reb Szymszon w Dybuku An-skiego, cudownie wcielony w „Tetmajerowskiego ducha” Gospodarz w Weselu Wyspiańskiego (rolę tę uhonorowano główną nagrodą aktorską podczas XVIII Opolskich Konfrontacji Teatralnych, a także nagrodą Fundacji im. Włodzimierza Tetmajera) i farsowy kochanek Emil Tavernier w Słomkowym kapeluszu Labiche’a. Znakomite role komediowe artysty powstały w przedstawieniach Tadeusza Bradeckiego. Nagrodzony podczas XXVI Kaliskich Spotkań Teatralnych i XIII Opolskich Konfrontacji Teatralnych Baron Krieg – furiat i kabotyn – w Wiośnie narodów w Cichym Zakątku Nowaczyńskiego, z autoironią wyśpiewany Hrabia Szarm w Operetce Gombrowicza, przegrany Hrabia Respekt w Fantazym Słowackiego, jak kameleon przeistaczający się w cały szereg charakterystycznie narysowanych postaci (doskonale „obnoszących” barwne kostiumy) w Rękopisie znalezionym w Saragossie Potockiego, z kryminalnego komiksu wycięty Stary Dogsoorough w Karierze Artura Ui Brechta. W dramacie Wariacje enigmatyczne Schmitta w reżyserii Piotra Mikuckiego stworzył postać Abla Z. – owianego tajemnicą, zanurzonego w marzeniach, rozdartego samotnością – pisarza noblisty. Artysta doskonale odnalazł się również we współpracy z takimi indywidualnościami reżyserskimi jak Jerzy Jarocki (Sen o bezgrzesznej, Rewizor, Mord w katedrze), Krystian Lupa (Miasto snu), Laco Adamik (Don Carlos), Rudolf Zioło (Burza). W przedstawieniach Kazimierza Kutza dwukrotnie przywdział mundur: jako Rotmistrz w Damach i huzarach Fredry i Pułkownik w Spaghetti i mieczu Różewicza. Obie role jeszcze raz potwierdziły jak znakomicie artysta konstruuje postacie komediowe. Mikołaj Grabowski powierzając mu role Ministra Kosiubickiego w Trans-Atlantyku Gombrowicza wykorzystał autoironiczny dystans, swoiste poczucie absurdu, rodzaj wytwornej nonszalancji artysty (nagroda aktorska na IX Międzynarodowym Festiwalu Gombrowiczowskim). Udział w przedstawieniach reżysera młodego pokolenia Jana Klaty: w Trylogii wg Sienkiewicza, gdzie stworzył cały szereg postaci z Rochem Kowalskim na czele, a także Chińczyka A-to-tso w Weselu Hrabiego Orgaza Jaworskiegopokazał, jak bardzo jest otwarty na nową formę, na teatralny eksperyment. 
 

(Elżbieta Bińczycka)