Affabulazione
Zobacz >Leszek Piskorz
Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1970/.
1.07.1970 - Stary Teatr, Kraków.
Piskorz – aktor, reżyser, pedagog
Krakowianin z urodzenia i pasji, przez wszystkie lata twórczej pracy wierny Staremu Teatrowi, debiutował w przedstawieniu Sen nocy letniej Szekspira w reżyserii Konrada Swinarskiego 22 lipca 1970 roku.
Leszek Piskorz – uosabia wszystkie cechy aktorstwa ze „szkoły Konstantego Stanisławskiego”: zespolenie z graną postacią, prawdę psychologiczną, perfekcjonizm warsztatowy. Jego wyrazistość, charakterystyczność, dynamikę i sceniczny temperament wzmacnia naturalna vis comica. Pierwsze role stworzył w przedstawieniach legendarnych inscenizatorów Starego Teatru: Konrada Swinarskiego (Wszystko dobre, co się dobrze kończy Szekspira, Dziady Mickiewicza), Jerzego Jarockiego (Mniszki Maneta, Matka Witkacego, Proces Kafki, Sen o bezgrzesznej scen. Jarocki, Opalski) oraz Andrzeja Wajdy: poczynając od Seminarzysty w Biesach Dostojewskiego, przez dramatycznie wyśpiewaną postać niezłomnego Waleriana Łukasińskiego w Nocy Listopadowej Wyspiańskiego, po rolę Zbyszka Dulskiego w Z biegiem lat z biegiem dni... scen. Olczak-Ronikier, której nadał rys psychologiczny, zanurzył w ironii, a m.in. poprzez charakterystyczny „tik” nasycił komicznie. Jego Mc Murphy w Locie nad kukułczym gniazdem Wassermana w reżyserii Krzysztofa Zanussiego był postacią złożoną, z jednej strony cynicznym cwaniakiem i oszustem, z drugiej odważnym buntownikiem pokrywającym błazenadą ludzkie ciepło i empatię. Podczas VI Opolskich Konfrontacji Teatralnych artystę wyróżniono za rolę Felka w Romansie z wodewilu Krzemińskiego w reżyserii Marty Stebnickiej, w której znakomicie splotły się jego talent komiczny i wokalny, a także doskonała znajomość krakowskiego folkloru. Rola w Łgarzu Goldoniego w reżyserii Giovanni Pampiglion’ego uosabiała magię teatru. Aktor skonstruował postać Arlekina perfekcyjnie posługując się formą komedii dell’arte z jej dyscypliną, co do niuansu cyzelowanym gestem, za co nagrodzono go Grand Prix podczas XXII Kaliskich Spotkań Teatralnych. Obłąkany skryba kancelaryjny z Gogolowskiego opowiadania Pamiętnik wariata, na którym został oparty monodram Leszka Piskorza pod tym samym tytułem, w reżyserii Piotra Szczerskiego, był kwintesencją aktorskich możliwości – tragicznego odzwierciedlenia prawdy psychologicznej postaci, łączonej z komizmem i groteskową deformacją. Pamiętnik wariata wystawiono w Starym Teatrze ponad 500 razy. Współpraca z Tadeuszem Bradeckim przyniosła dwie znakomite role: nagrodzonego podczas XXVII Kaliskich Spotkań Teatralnych Gaudentego w Wiośnie narodów w Cichym Zakątku Nowaczyńskiego i korowód barwnych postaci w Rękopisie znalezionym w Saragossie. Kreacją sięgającą do najgłębszych pokładów ludzkich namiętności, zaskakującą odwagą w wykorzystaniu aktorskich i reżyserskich środków wyrazu, była postać tytułowa z Bernhardowskiego Naprawiacza Świata zagrana i wyreżyserowana przez artystę w jubileuszowym trzydziestym sezonie pracy scenicznej.
Wszechstronność i otwartość formalna jego aktorstwa pozwoliły mu odnaleźć się w odrębnym świecie inscenizacji Krystiana Lupy. Stworzył Miusowa we wznowionych Braciach Karamazow Dostojewskiego, a także tragikomiczne postacie Nikanora Iwanowicza Bosego i Arkadiusza Apołłonowicza Semplejarowa w Mistrzu i Małgorzacie. Role Strażaka w Spaghetti i mieczu Różewiczai Draba w Pieszo Mrożkaw reżyserii Kazimierza Kutza były mistrzowskim popisem łączenia w grze elementów komicznych i groteskowych.Aktorski kunszt, skupienie na istocie słowa, ascetyczność w formie zademonstrował artysta w rolach: Starca w Wyzwoleniu w reżyserii Mikołaja Grabowskiego i Lekarza szkockiego w Makbecie w reżyserii Andrzeja Wajdy. Najnowsze kreacje to role w inscenizacjach Mikołaja Grabowskiego: pełen ironii, perfekcyjnie przeistoczony w kobietę Chremes z Sejmu kobiet Arystofanesa, groteskowy w swej swarliwości i megalomanii Pyckal w Trans-Atlantyku, żałosny w bezgranicznym oddaniu genialnemu przyjacielowi, przegrany kompozytor Fontana z Chopin kontra Szopen.
Wszechstronność i otwartość formalna jego aktorstwa pozwoliły mu odnaleźć się w odrębnym świecie inscenizacji Krystiana Lupy. Stworzył Miusowa we wznowionych Braciach Karamazow Dostojewskiego, a także tragikomiczne postacie Nikanora Iwanowicza Bosego i Arkadiusza Apołłonowicza Semplejarowa w Mistrzu i Małgorzacie. Role Strażaka w Spaghetti i mieczu Różewiczai Draba w Pieszo Mrożkaw reżyserii Kazimierza Kutza były mistrzowskim popisem łączenia w grze elementów komicznych i groteskowych.Aktorski kunszt, skupienie na istocie słowa, ascetyczność w formie zademonstrował artysta w rolach: Starca w Wyzwoleniu w reżyserii Mikołaja Grabowskiego i Lekarza szkockiego w Makbecie w reżyserii Andrzeja Wajdy. Najnowsze kreacje to role w inscenizacjach Mikołaja Grabowskiego: pełen ironii, perfekcyjnie przeistoczony w kobietę Chremes z Sejmu kobiet Arystofanesa, groteskowy w swej swarliwości i megalomanii Pyckal w Trans-Atlantyku, żałosny w bezgranicznym oddaniu genialnemu przyjacielowi, przegrany kompozytor Fontana z Chopin kontra Szopen.
Prof. Leszek Piskorz jest od dwudziestu pięciu lat wykładowcą krakowskiej PWST.
W 2001 roku otrzymał Złoty Laur za Mistrzostwo w Sztuce.
(Elżbieta Binczycka)
Wyszukaj:
Białe ogrody
Zobacz >Biesy
Zobacz >Bolszewicy
Zobacz >Bracia Karamazow
Zobacz >Car Mikołaj
Zobacz >Chłopcy
Zobacz >Chopin kontra Szopen
Zobacz >Dom, który zbudował Jonathan Swift
Zobacz >Don Carlos infant Hiszpanii
Zobacz >Don Juan albo Kamienny Gość
Zobacz >Dwóch na słońcach swych przeciwnych Bogów, czyli Uczta Grudniowa 1840 r.
Zobacz >Dziady
Zobacz >Głosy przeszłości
Zobacz >Końcówka
Zobacz >Kopeć
Zobacz >Kraksa
Zobacz >Kram Karoliny
Zobacz >Król umiera, czyli ceremonie
Zobacz >Lot nad kukułczym gniazdem
Zobacz >Lunatycy - Huguenau czyli Rzeczowość
Zobacz >Łgarz
Zobacz >Makbet
Zobacz >Małe kroki, wielkie kroki
Zobacz >Maria
Zobacz >