Ewa Ciepiela

Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie, /1966/.

1.07.1966 - 31.08.1967 - Teatr im. W. Siemaszkowej, Rzeszów
1.09.1967 - 31.08.1991 - Stary Teatr, Kraków - nadal występuje jako aktorka seniorka

Ewa Ciepiela po rocznych studiach na Wydziale Kompozycji i Dyrygentury w krakowskiej PWSM wybrała studia aktorskie w PWST im L. Solskiego. Pierwszy podyplomowy sezon 1966/67 spędziła w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie. Tam zauważył ją w roli Polly w Operze za trzy grosze B. Brechta dyrektor Zygmunt Hübner i zaprosił do swego zespołu. Rolą Genevieve w Błażeju Claude Magnier’a w reżyserii Bogdana Hussakowskiego rozpoczęła pracę w Starym Teatrze pozostając wierna tej scenie do dziś.
Ewa Ciepiela - obdarzona nieprzeciętną urodą, wielkim scenicznym temperamentem, pięknym głosem o oryginalnej niskiej barwie, odważna w doborze środków scenicznego wyrazu - już pierwszymi rolami wzbudziła zainteresowanie widzów i krytyki. Począwszy od sugestywnie zagranej Antoinette ^^^ wyrafinowanej, przewrotnej intelektualistki w Biografii Maxa Frischa w inscenizacji szwajcarskiego reżysera Serge’a Nicoloffa, wielobarwnie poprowadzonej Bianki w Poskromieniu złośnicy Wiliama Szekspira w reżyserii Zygmunta Hübnera, rozkosznej Justysi w Mężu i żonie Aleksandra Fredry w reżyserii Wandy Laskowskiej po pełnokrwistą, temperamentną Anielę w ¦lubach panieńskich Aleksandra Fredry w reżyserii Marka Walczewskiego ^^^ aktorka wymykała się wszelkim klasyfikacjom. Doskonała w repertuarze klasycznym, zaskakiwała prawdą psychologiczną, skupieniem i dystansem w repertuarze współczesnym. Artystka wzięła udział w najwybitniejszych inscenizacjach Starego Teatru: Sędziach i Klątwie S. Wyspiańskiego, Wszystko dobre, co się dobrze kończy W. Szekspira, Dziadach A. Mickiewicza, Wyzwoleniu S. Wyspiańskiego - w reżyserii Konrada Swinarskiego, Szewcach Witkacego, Rewizorze M. Gogola, Mordzie w katedrze T. Eliota ^^^ w reżyserii Jerzego Jarockiego. Wielokrotnie obsadzana przez Andrzeja Wajdę stworzyła kreacje: w niezapomnianej inscenizacji Nocy listopadowej S. Wyspiańskiego jako monumentalna, heroiczna Nike Napoleonidów ^^^ siła jej głosu wtapiała się we wszechogarniająca, patetyczną muzykę Zygmunta Koniecznego, a także w Z biegiem lat, z biegiem dni... wg scenariusza J. Olczak-Ronikier jako ironiczna, przebiegła Wicia Chomińska-Juliasiewiczowa. Bardzo istotne w dorobku aktorki są role w przedstawieniach Tadeusza Bradeckiego: komiczna Pani Skorupkowa w Wiośnie Narodów w Cichym Zakątku A. Nowaczyńskiego, groteskowa Matka Albertynki w Operetce W. Gombrowicza i pięknie wpisana w misternie skomponowane sceny zbiorowe Panna, Mniszka w Miarce za miarkę W. Szekspira. Postać Lady Bracknell w sztuce O. Wilde Bądźmy poważni na serio, reżyserowanej przez Anglika Kevina Hayes’a, jeszcze raz ukazała rys charakterystyczny jej dojrzałego aktorstwa: „Ewie Ciepieli przyszło w kwiecie wieku i rozkwicie urody zagrać ciotkę i robiła to z takim żarem, jakby role straszliwych matron należały do jej ukochanego repertuaru”. (eb)

Ewa Ciepiela:
Czym jest dla Pani aktorstwo?
„Byciem bezkarnie kimś innym, wchodzeniem w inne światy, refleksją nad ludzkim losem, myśleniem, odrzuceniem. Nieustannym eksperymentem dokonywanym na własnym organizmie. I wiecznym niepokojem. I chęcią pozostawienia czegoś po sobie!
„Panorama” 24 września 1978