Stefan Szramel

Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie /1962/.

5.10.1957 - 29.09.1958 -Teatr im. J. Kochanowskiego, Opole
1.09.1962 - 31.08.1964 -Teatr Polski, Bielsko-Biała
1.09.1964 - 31.08.1973 -Teatr im. J. Słowackiego, Kraków
1.09.1973 - 30.06.2004 - Stary Teatr, Kraków.- nadal występuje jako aktor senior

Minęło czterdzieści pięć lat od chwili debiutu Stefana Szramela na scenie Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu. Po rocznej pracy w teatrze, artysta rozpoczął studia w krakowskiej PWST (1958-62). Lata 1962-64 spędził w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej, kolejnych dziewięć w krakowskim Teatrze im. Juliusza Słowackiego. Propozycję angażu do Starego Teatru przyjął w 1973 roku, pozostając niezmiennie w jego zespole po dzień dzisiejszy.

Stefan Szramel jest aktorem dystansu i refleksji, głębokiego skupienia, oszczędnych środków, aktorem niuansu i prawdy psychologicznej. Wachlarz ról, które artysta stworzył w Starym Teatrze, jest bardzo szeroki: od ról klasycznych, kostiumowych po współczesne, od dramatu po komedię. Współpracował z reżyserami, którzy mieli zasadniczy wpływ na kształt artystyczny teatru przy pl. Szczepańskim. Wielokrotnie obsadzany przez Andrzeja Wajdę m.in. Narrator w Biesach F. Dostojewskiego, Wincenty Gorecki w Z biegiem lat, z biegiem dni... wg scenariusza J. Olczak-Ronikier czy świetnie zagrany Dyndalski w Zemście A. Fredry. Z Konradem Swinarskim spotkał się podczas pracy przy Wyzwoleniu S. Wyspiańskiego ^^^ legendarnej, ostatniej inscenizacji tego artysty w Starym Teatrze. Trzykrotnie z Jerzym Grzegorzewskim, który powierzył mu rolę Stańczyka w Weselu S.Wyspiańskiego, Ojca w Tak zwanej ludzkości w obłędzie wg S. I. Witkiewicza i Doktora w inscenizacji Dziadów ^^^ dwunastu improwizacji scen z poematu dramatycznego A. Mickiewicza. Wiele istotnych ról w karierze artysty powstało we współpracy z Tadeuszem Bradeckim, zwłaszcza niezapomniane kreacje: Abe Rossenstossa ^^^ subtelnie nakreślonej, pozbawionej stereotypu postaci żyda-patrioty w Wiośnie Narodów w Cichym Zakątku Adolfa Nowaczyńskiego (nagroda aktorska na XXVII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w 1987 r.) i brawurowa, autoironiczna rola Barona Firuleta w Operetce W. Gombrowicza. Specjalne miejsce w karierze aktora stanowi udział w przedstawieniach Giovanni Pampiglion’ego, Włocha, który z pomocą zespołu Starego Teatru, oczarował publiczność ukazując siłę komedii dell’ arte. Doktor Balanzoni, grany przez Stefana Szramela w łgarzu i Venezii, Venezii G. Goldoniego, zachwycił widzów precyzją, niezwykłą sprawnością i dyscypliną wykonania. Postać Szambelana w Iwonie księżniczce Burgunda W. Gombrowicza, znakomicie wtopiona w wizję teatralną Krystiana Lupy, ukazała wielkie możliwości charakterystyczne aktora, doskonałe wyczucie groteskowej formy. (eb)

Stefan Szramel jest wykładowcą Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Krakowie.

Stefan Szramel o pracy: „Wbrew utartym mniemaniom uważam, że praca nie może być przyjemnością. Adam i Ewa zostali wyrzuceni z raju i skazani na pracę. Praca to rzecz niewdzięczna i nieprzyjemna. Natomiast jej efekty mogą być przyjemne.” „Teatr” nr 2/1988