Jerzy Jarocki

Jerzy Jarocki - (1929 -2012) reżyser, pedagog. Absolwent Wydziału Aktorskiego PWST w Krakowie i studiów reżyserskich moskiewskiego GITIS.

Jeden z największych reżyserów w historii polskiego teatru. Od debiutu w 1957 roku – Bal manekinów Brunona Jasieńskiego na scenie Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach – artysta zrealizował ponad sto przedstawień na scenach Polski i Europy. W latach 1962 – 1998 był etatowym reżyserem Starego Teatru.

Najsilniejszy nurt wśród różnorodnych poszukiwań Jerzego Jarockiego stanowiły inscenizacje literatury współczesnej. Wielkie odkrywcze interpretacje Witkacego, Gombrowicza, Mrożka, Różewicza tkwiące u źródeł polskiego teatru współczesnego na trwałe wprowadziły tych autorów do repertuaru. Styl Jerzego Jarockiego oparty na głębokiej analizie tekstu literackiego, zegarmistrzowskiej precyzji pracy nad każdym detalem, żelaznej logice i perfekcyjnej przejrzystości kompozycyjnej, dopełniała niezwykła umiejętność pracy z aktorami. Profesor Jarocki (od 1966 roku wykładał w krakowskiej PWST) był uważany za „Wielkiego Nauczyciele” aktorskiego rzemiosła. Wychował wiele pokoleń najwybitniejszych przedstawicieli tego zawodu. W Starym Teatrze debiutował Zamkiem w Szwecji François Sagan 21 lipca 1961 roku. Jego legendarne inscenizacje stanowią najwybitniejsze osiągnięcia naszej sceny. Pamiętne, obsypane nagrodami, przedstawienia: Tango, Garbus, Portret Mrożka, Fizycy Dürrenmatta, Matka, Szewcy Witkacego, Wyszedł z domu, Moja córeczka Różewicza, Zmierzch Babla, Cymbelin Shakespeare’a, Trzy siostry Czechowa, Proces Kafki, Rewizor Gogola, Życie jest snem Calderóna de la Barca, Sen srebrny Salomei Słowackiego, Ślub Gombrowicza stanowią ponadczasowy wzorzec z Sévres dla pokoleń ludzi teatru i jego odbiorców. W trudnym czasie stanu wojennego powstał niezwykły w swej moralnej wymowie Mord w katedrze Eliota grany w Katedrze Wawelskiej. Artysta zrealizował też spektakle według własnych scenariuszy: Sen o Bezgrzesznej (napisany wspólnie z Józefem Opalskim) oraz Grzebanie według Witkacego. W 1997 roku powstała we współpracy z Andreasem Wirthem monumentalna inscenizacja Fausta cz.I Goethego. W 2002 roku reżyser zmierzył się ponownie, po ponad trzydziestu latach, z tekstem Szewców Witkacego dokonując adaptacji dzieła. Powstałym Aktem III według Szewców Jerzy Jarocki udowodnił niezwykłą przenikliwość i aktualność wizji Witkacego, zdarł patynę czasu i krytycznoliterackiego zaklasyfikowania twórcy, oddając go teraźniejszości.

Profesor Jerzy Jarocki był laureatem licznych nagród i odznaczeń, wśród nich najważniejszych w teatralnej hierarchii nagród imienia: Leona Schillera (1967) i Konrada Swinarskiego (1977), a także Wielkiej Nagrody Fundacji Kultury (2006), Złotego Medalu Gloria Artis (2007). W 2012 roku redakcja tygodnika „Polityka” przyznając doroczne „Paszporty” uhonorowała twórcę nagrodą specjalną przyznaną za: ”konsekwentne tworzenie teatru wierzącego w słowo dramatu i inteligencję widza, teatru, w którym odbijają się najważniejsze problemy naszych czasów. Za realizację największych sztuk klasyków polskiej i światowej dramaturgii, które weszły do historii teatru. Za stworzenie wzoru reżyserii, w której liczy się rzadko spotykana na polskich scenach dyscyplina intelektualna i formalna. Za ukształtowanie aktorskich talentów i karier, bez których polska scena byłaby uboższa.(eb)