Mąż i żona

Autor: Aleksander Fredro przedstawienia tego autora >

Reżyser: Władysław Krzemiński przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Andrzej Stopka przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Elwira: Zofia Niwińska przedstawienia >

Justysia: Olga Bielska przedstawienia >

Wacław: Tadeusz Surowa przedstawienia >

Alfred : Olgierd Jacewicz przedstawienia >

Profesor : Kazimierz Opaliński przedstawienia >

Literat : Eugeniusz Fulde przedstawienia >

Reżyser: Gustaw Holoubek przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

[...]Zespół hrabiego Fredry jest ,, żelazny”, to znaczy ten jubileuszowy, który zachwycał publiczność katowicką przez niezliczoną ilość deszczowych wieczorów...Bywali tam podobno w tym maleńkim teatrze Kameralnym tacy szaleńcy, którzy po kilka razy ,, Męża i żonę” oglądali (może w celu wzorowania się na takowych). Trudno w tym ,, żelaznym zespole” coś zmienić lub poprawić. Takie opanowanie stylu plastyki i groteski! Wykonawcy ról tytułowych Z. Niwińska i Surowa urodzili się chyba dla Fredry. Jakże noszą te kostiumy zresztą kapitalne i wytworne! Reprezentują wzorowo atmosferę hrabiowską owych czasów. Jacewicz w roli kochanka i niezrównana subretka Bielska dopełniają harmonijnej całości. Reżyser Wł. Krzemiński świetnie to zmontował i wystylizował do najdrobniejszych szczegółów[...]

Komar, Plotki teatralne, Echo Krakowa, 04.09.1947

 

(...)Inscenizował i reżyserował Komedię Krzemiński, idąc śladem swej pierwszej w tym kierunku próby, pokazanej przed wojną w eksperymentalnym teatrzyku ,,Cricot”. Dobrym pomysłem tej inscenizacji jest dodanie zabawnych interludiów pióra Adama Polewki streszczających polemikę Boya z Kucharskim, szczególnie co do dwu różnych fredrowskich zakończeń Komedii.(Sprawa ta nie budzi zresztą dziś szczególnego zaognienia).Inscenizacja ta i reżyseria nadała komedii werwę i potoczystość, stwarzając przedstawienie żywe i interesujące. Sztuczność intrygi znalazła trafny odpowiednik w konwencjonalnym i przesadnym stylu gry, w którym zbędne były pewne smaczki realistyczne (jak zapalanie papierosa fidybusem) i realistyczne (choć bardzo piękne) ubiory, nie grające z nowoczesnym ujęciem dekoracyjnym Stopki, operującym tylko aluzjami sprzętów i architektury. Aluzje te nie zawsze były szczęśliwe. Tak np. rokokowy sekretarzyk przypominał z profilu coś w rodzaju ambony ze sterczącym, olbrzymim floresem. Wiele ożywienia wniosła stylowa ilustracja muzyczna W. Krzemieńskiego, dobrze wkomponowana w akcję i rytmizująca ją z wdziękiem.[...]

Tadeusz Kudliński, Z teatrów krakowskich, Tygodnik Powszechny 21.09.1947