Słusznie określono w afiszu utwór ten jako krotochwilę. Labiche przypomina seryjnością Scribe'a (ponad 100 komedyj), choć ustępuje mu w randze, gdyż mamy tu do czynienia z typowym wodewilem bulwarowym, którego celem jest śmiech za wszelką cenę i bez oglądania się na żadne względy.

Oczywiście słusznie potraktowano przedstawienie jako rewię ze śpiewami i tańcami. Jednak do takiego wykonania trzeba osobnego gatunku aktorów o swoistej lekkości, ruchliwości i szarży.

O ile niezawodny w tym Fertner, Opaliński, Kościałkowska wydobyli potrzebną groteskowość, a Stojowska, Wroński, Zielińska, Loedl zdobyli publiczność sposobami raczej komediowymi – to Konrad popadł w niemożebna przesadę, a Mrożewski, sprężyna całej cyrkowej intrygi, nie zdołał, mimo kolosalnej ruchliwości i nakładu środków, ożywić figury pechowego pana młodego. Właściwą werwę uzyskano dopiero w akcie III-cim, i to głównie dzięki wykorzystaniu sceny obrotowej, poruszanej przy otwartej kurtynie, oraz dzięki dowcipnym nad wyraz dekoracjom Eilego, który w poprzednich aktach nie wydobył humoru. Ubiory, szczególnie kobiece – Iphorskiej, miały wesoły wdzięk i przyjemną malarskość. Równie przyjemna była muzyka Kopycińskiego, w opracowaniu Jeżowskiego.

Całość przedstawienia, jak widać, nie była jednolita. Niemniej publiczność była oczarowana pomysłową wystawą i bawiła się wesoło. Reżyserował Zawistowski starannie i z temperamentem.

Tadeusz Kudliński, Z teatrów krakowskich, Tygodnik Powszechny 1948, nr 4.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl