W granej obecnie, a znanej powszechnie komedii Szaniawskiego, zagrał jubilat rolę Mecenasa z całą swobodą i różnolitością środków, cieniując wszelkie niedomówienia, aluzje i konflikty wewnętrzne, tak właściwe figurom Szaniawskiego.

Broniewska wyreżyserowała komedię w tempie zbyt zwolnionym, kładąc zbyt wiele akcentów tajemniczości. Symbolizm Szaniawskiego – jak mi się wydaje – jest gatunku bardzo realistycznego, to znaczy, że ma pokrycie w bieżącej rzeczywistości akcji i stąd nie wymaga podkreślania, będąc raczej metaforą niż symbolem. Ponadto – częste u Szaniawskiego sceny kilkuosobowe, gdy jedna osoba dłużej monologuje, nie znalazły w reżyserii pomysłowych rozwiązań w stosunku do osób nie mówiących w danej chwili tekstu, choć akcja toczy się w ich wnętrzu nadal.

Z pozostałych wykonawców wyróżnić należy Kossocką za żywą i przekonywującą Damę, rolę dobrze przemyślaną, wyczutą i konsekwentnie poprowadzoną, Meresa za inteligentne i zajmujące rozwiązanego Agenta, o dużej sile wyrazu, wreszcie Białkowskiego, Hanuszkiewicza, Śląską i Paluszkiewicza za dobre, charakterystyczne figury. Długa nieobecność na scenie odbiła się niestety na roli Majdrowicz – Zakrzeńskiej. Przypuszczać należy, że po pokonaniu tych pierwszych oporów, artystka odzyska swą żywość i inne walory sceniczne.

Dekoracje Piętkównej – nastrojowo dobre, i pomysłowe w wyrazie oraz w rozplanowaniu.

Tadeusz Kudliński, Z teatrów krakowskich, Tygodnik Powszechny 1948, nr 6.

Fotografie

Fotografie (8)