Wesele Figara

Autor: Pierre Beaumarchais przedstawienia tego autora >

Reżyser: Władysław Krzemiński przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Karol Frycz przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Antonio: Tadeusz Przystawski przedstawienia >

Zuzanna*: Olga Bielska przedstawienia >

Zuzanna*: Alicja Matusiakówna przedstawienia >

Marcelina*: Janina Zielińska przedstawienia >

Figaro*: Zygmunt Kęstowicz przedstawienia >

Hrabina: Zofia Barwińska przedstawienia >

Hrabia: Zdzisław Mrożewski przedstawienia >

Franusia: Halina Kalinowska przedstawienia >

Marcelina*: Wanda Stanisławska przedstawienia >

Figaro*: Dobiesław Damięcki przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

(...) Władysław Krzemiński, wnikliwy reżyser i subtelny spec lekkiej komedii klasycznej, poszedł tym razem po linii najmniejszego oporu, podkreślając hiszpański koloryt środowiska silniej niż francuski klimat duchowy utworu. Oczywiście, ta linia koncepcji reżyserskiej wycisnęła piętno na wszystkich wykonawcach i również na tempie gry (rozwlekłe tempo jest zresztą zawsze największą bolączką krakowskich teatrów). ,,Hiszpańskość” najdobitniej dała się odczuć w grze Damięckiego, pełnej rozmachu i szerokiego oddechu. Chwilami, patrząc na tego pełnokrwistego i nieco rubasznego Figara – odczuwało się wprost oszołomienie kreacją dojrzałego artysty. Pośrednią drogą między hiszpańską grandezzą a francuskim wdziękiem w roli Hrabiego obrał Zdzisław  Mrcżewski. Doskonałe swe warunki zewnętrzne, uzupełnił artysta znakomitą mimiką i dyskretnie opanowaną grą.[...] Role kobiecie doskonale obsadzone przez p. Barwińską (Hrabina) i Matusiakówną (Zuzanna). Wielka dama i prosta dziewczyna z ludu, miały mimo odrębności stylu, wspólny rys: czar prawdziwie i uczciwie kochającego serca, urok odwiecznej kobiecości, promieniujący poprzez wszystkie gierki.[...] Tańce układu Maryny Broniewskiej wypadły barwnie i żywo, chwilami jednak  zanadto przypominały swoje (tj. Owcze) źródełko. Przyjemna muzyka Witolda Krzemieńskiego, zbyt dyskretnie docierała do świadomości słuchaczy i aktorów, szczególnie w scenach zbiorowych.  Dekoracje prof. Frycza wahały się między banalnością (akt I i V) a groteską w scenie sądu, podkreślając niejednolitość koncepcji reżyserskiej. Bogate i barwne kostiumy, mniej szczęśliwe były w stylizacji ludowej, aniżeli w przepychu strojów pary hrabiowskiej, które pięknie ,,grały” z kolorami szat reszty zespołu, szczególnie w scenie końcowej[...]

Stella Wolska, Wesele Figara, Echo 17.07. 1948, nr 193.