Noe i jego menażeria

Autor: Tadeusz Łomnicki przedstawienia tego autora >

Reżyser: Roman Zawistowski przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Andrzej Stopka przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Noe : Władysław Neubelt przedstawienia >

Sybilla: Maria Bednarska przedstawienia >

Cham: Władysław Woźnik przedstawienia >

Sem: Gustaw Holoubek przedstawienia >

Jafet: Czesław Łodyński przedstawienia >

Sara : Halina Gryglaszewska przedstawienia >

Michol : Elżbieta Lityńska przedstawienia >

Dalila : Halina Mikołajska przedstawienia >

Pasterz : Roman Zawistowski przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

Noe i jego menażeria jest sztuką ciekawą nie tylko ze względu na to, że jej autorem jest młody i doskonały aktor krakowskich teatrów Tadeusz Łomnicki. Jest ciekawa ze względu na sam swój pomysł, który wystawia chlebne świadectwo autorowi, pozwalając rokować mu dobre nadzieje na dramatopisarską przyszłość.  Przedmiotem tej sztuki jest dokonane z woli Boga ocalenie Noego i jego rodziny z tragedii potopu. Uratowani okazują się jednak nielepszymi od tych, którzy zginęli.  Są tak samo jak tamci grzeszni, zmysłowi, małostkowi i dlatego zrozumiały staje się końcowy bunt syna Nowego Chama, który protestuje przeciw bezsensownej zagładzie rodu ludzkiego, jaka nastąpiła z zimnej i bezlitosnej woli Pana. W końcowej modlitwie Noe przekonany przez Chama przysięga wraz z rodziną, że odtąd nie odmówi nigdy pomocy cierpiącej ludzkości ,, nawet gdyby to miało nastąpić wbrew woli Boga”. Sztuka Łomnickiego jak z powyższego wynika – posiada końcowy wydźwięk humanistyczny i postępowy i choćby z tego względu godna jest uwagi. [...]Pomysłowa dekoracja Andrzeja Stopki przyczyniła się jeszcze bardziej do nadania owej arce cech metaforycznych. Była piękna i umowna, jak cały biblijny świat[...]Z aktorów wyróżnić należy Halinę Mikołajską jako Dalilę. Umiała ona stworzyć żywą, pełną wewnętrznego niepokoju i podskórnej namiętności kobietę, umiała połączyć dziewczęcy wdzięk z kobiecą zmysłowością. Gustaw Holoubek subtelnie i inteligentnie podkreślił miękkość Sema. Władysław Woźnik wydobył zewnętrzną szorstkość Chama.[...]

Henryk Vogler, Między niebem a ziemią, Głos Ludu 1948, nr 340.