Reżyseria Romana Niewiarowicza (współpraca literacka Zygmunta Leśnodorskiego) poszła po linii w której ukazano ludzkie cechy Dulskich, wyzbyto się farsy i pokazano „burżujstwo”, jako zjawisko tragiczne. Twórcza praca całego zespołu aktorskiego stworzyła jedno z najlepszych przedstawień teatru pod dyrekcją Dąbrowskiego.

Przede wszystkim rola tytułowa. Jadwiga Żmijewska miała trudne zadanie „uprawdopodobnienia” Dulskiej, tak nadającej się do przejaskrawienia. Wybrnęła z tych trudności doskonale (chyba tylko groteskowy kapelusz pozostał z dawnego schematu, ale ostatecznie ten szczegół nie razi). Żmijewska ukazała bezgraniczną głupotę Dulskiej, jej wyżywanie się w snobizmie, głębokie przekonanie o własnej „cnocie”, fundowanej na nieposzlakowanej opinii. Patrząc na mamę Dulską wiemy już, że zagadnienia w rodzaju celu i sensu życia zupełnie jej nie obchodzą. Wyliczone wyżej cechy „burżujstwa” Dulska posiada w najwyższym stopniu.

Posiada je również Dulski (strasznego Ramola zrobił zeń Władysław Neubelt) i posiada je również Juliasiewiczowa (grają tę rolę – Alicja Matusiakówna i Jadwiga Bukojemska). Bukojemska szczęśliwie nie robiła z niej odrażającej zewnętrznie baby, lecz świadomą swych wdzięków kokietkę.

Niektóre formy dulszczyzny należą już do głębokiej przeszłości, ale pamiętajmy, że dulszczyzna może się odradzać, choć w nowych zupełnie formach, zawsze jest aktualna. Na tym polega wychowawcza rola sztuki i dziś – zwłaszcza w nowej, odkrywczej interpretacji, jaką widzieliśmy w Krakowie.

Goa, Dramat podwójnej moralności, Tygodnik Powszechny 1950, nr 2.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl