Pociąg do Marsylii

Autor: Krzysztof Gruszczyński przedstawienia tego autora >

Reżyser: Lidia Zamkow przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Tadeusz Kantor przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Żandarm II: Antoni Żuliński przedstawienia >

Żandarm II: Bronisław Cudzich przedstawienia >

Żandarm I: Antoni Słociński przedstawienia >

Dyspozytor ruchu: Jerzy Fitio przedstawienia >

Crottin: Stanisław Jaworski przedstawienia >

Matka Poiret: Janina Ordężanka przedstawienia >

Dominique: Zofia Więcławówna przedstawienia >

Arbois: Stefan Rydel przedstawienia >

Bregain: Wiktor Sadecki przedstawienia >

Nicolas: Julian Jabczyński przedstawienia >

Poiret: Marek Wojciechowski przedstawienia >

Charron: Czesław Łodyński przedstawienia >

Barthelemy: Andrzej Kruczyński przedstawienia >

Rigogne: Stanisław Zaczyk przedstawienia >

Andre Martin: Marian Cebulski przedstawienia >

Michele: Kazimiera Szyszko - Bohusz przedstawienia >

Catherin: Jadwiga Żmijewska przedstawienia >

Marcel Ledoux: Tadeusz Burnatowicz przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

(...) Sceniczny ,,Pociąg do Marsylii” ukazany w Krakowie jest dziełem, w którego kompozycji istnieją niewątpliwie szczeliny i luki. Ale całość posiada pełnię ideologicznego wyrazu, o dużej dynamice, której brzmienie propagandowe i artystyczne jest czyste i szlachetne. Scenograf Tadeusz Kantor umiał tę całość zamknąć śmiałym przekrojem wnętrz mieszkania kolejarskiego, ponad dachami którego wznosi się – jak poetycka ,,kropka” nad realistycznym ,,i” – świetlny akcent semaforu. Reżyser Lidia Zamkow zorganizowała sprawnie i płynnie przebieg zdarzeń rozgrywający się w czterech ścianach tego mieszkania. Pewność i logika następujących po sobie sytuacji zamienia wąską umowną przestrzeń sceniczną w autentyczną rzeczywistość, w obrębie której toczą się ważkie ludzkie sprawy. Podkreśla je reżyser z ogromną energią i siłą, i tu, wydaje mi się, następują pewne przewekslowania, które łatwo mogłyby grozić ,,Pociągowi wykolejeniem”. Zamkow prowadzi sztukę znakomicie, ale prawie cały czas na ,,forte”, przypominając w tym pianistę, która gra doskonale, ale zbyt mocno naciska pedał. Rezonans spektaklu staje się więc trochę zbyt donośny, poczynając od scenariusz dźwiękowego, który akompaniuje niemal bez przerwy wydarzeniom, w zasadzie – dla wydobycia nastroju dramatycznych kilku godzin – słusznie, ale w szczegółach nieco zbyt uporczywie – aż do drobniejszych przycisków intonacyjnych, akcentowanych zanadto dosadnie(...) 

Henryk Vogler, O Pociągu do Marsylii, Życie Literackie 11.05.1952