Przedstawienie:
Sprawa rodzinna
Autor:
Jerzy Lutowski przedstawienia tego autora >
Reżyser:
Jerzy Kaliszewski przedstawienia tego reżysera >
Scenografia:
Tadeusz Kantor przedstawienia tego scenografa >
Obsada:
Irena: Halina Kwiatkowska przedstawienia >
Halina Gąsowska*: Maria Bogurska przedstawienia >
Halina Gąsowska*: Halina Gryglaszewska przedstawienia >
Krzysztof: Stanisław Zaczyk przedstawienia >
Tomasz: Marian Cebulski przedstawienia >
Feliks: Henryk Bąk przedstawienia >
Eugenia: Jadwiga Dąbrowska przedstawienia >
Kamiński: Stanisław Jaworski przedstawienia >
* rola dublowana
Opis:
(…) Sprawa rodzinna nie jest (….) sztuką produkcyjną. Jest to sztuka o sprawach bardzo ludzkich, „osobistych”. Psychologia niesłusznie lekceważona w początkowych etapach rozwoju powojennej dramaturgii znalazła się tutaj we właściwych proporcjach. Autor umiał połączyć prawdę o żywym człowieku z prawda o żywych procesach społeczno-gospodarczych. Sztuka jest pod każdym względem aktualna. (…)
„Sprawę rodzinną” przygotowuje reżysersko Jerzy Kaliszewski. Wystąpią w niej znani publiczności krakowskiej aktorzy Bąk, Bogurska, Cebulski, Dąbrowska, Jaworski, Kwiatkowska, Zaczyk. Dekoracje skomponował Tadeusz Kantor.
Zygmunt Leśnodorski, Przed premierą „Sprawy rodzinnej” Lutosławskiego, Dziennik Polski 1952, nr 271.
(…) Stanisław Jaworski technicznie znakomicie wyprowadził swego starego Kamińskiego, skromność i wstrzemięźliwość jego środków aktorskich jest niezawodna. (…) Podobnie Jadwiga Dąbrowska świetnie i plastycznie rysowała sympatyczna postać – miejskiej kumoszki. Najtrafniejszą, wyposażoną w pełnię realistycznych cech charakteru sylwetkę stworzył Marian Cebulski jako młodszy syn Kamińskiego Tomasz. Starszy Feliks w interpretacji Henryka Bąka miał już nieco mniej szczerości, ale w ogólnych zarysach i on był właściwym przedstawicielem pierwszego pokolenia inteligencji robotniczej. Mniejsze trudności mieli do pokonania Stanisław Zaczyk i Halina Kwiatkowska, gdyż zarówno Krzysztof jak i Irena to postacie z dawna i dobrze teatrowi naszemu znanych kręgów klasowych. Zaczyk wykazał dużą kulturę w dyskretnym aktorsko potraktowaniu „czarnego charakteru”. Kwiatkowska silnie podkreślała uczuciowość Heleny. (…)
Henryk Vogler, W teatrach krakowskich, Życie Literackie 1952, nr 26.