Stracone zachody miłości

Autor: William Shakespeare przedstawienia tego autora >

Reżyser: Władysław Krzemiński przedstawienia tego reżysera >

Scenografia: Wojciech Krakowski przedstawienia tego scenografa >

Obsada:

Biron: Kazimierz Witkiewicz przedstawienia >

Rozalina: Halina Kuźniakówna przedstawienia >

Katarzyna: Hanna Smólska przedstawienia >

Księżniczka francuska: Halina Kwiatkowska przedstawienia >

Ćma*: Barbara Bosak przedstawienia >

Ćma*: Romana Próchnicka przedstawienia >

Łepek: Stanisław Gronkowski przedstawienia >

Tuman: Jan Adamski przedstawienia >

holofernes: Zbigniew Filus przedstawienia >

Nataniel: Roman Wójtowicz przedstawienia >

Don Adriano de Armado: Wojciech Ruszkowski przedstawienia >

Mercade, Leśniczy: Tadeusz Śliwiak przedstawienia >

Boyet: Krzysztof Chamiec przedstawienia >

Dunain: Zdzisław Zazula przedstawienia >

Longaville: Janusz Sykutera przedstawienia >

Ferdynand: Kazimierz Meres przedstawienia >

* rola dublowana

Opis:

Rzecz w tym, że jest to utwór najzupełniej nam dziś obojętny.

Krakowska inscenizacja pełna szacunku dla znakomitego nazwiska autora (Szekspir) ograniczyła się do skonstruowania stylowego, na pół klasycznego widowiska, któremu smak nadawała przede wszystkim olśniewająca scenografia Wojciecha Krakowskiego oparta na starych sztychach i wzbogacona pięknymi kostiumami. Stylowa i oparta na autentycznych motywach była muzyka Witolda Krzemińskiego ale i tutaj wolałbym osobiście, aby było mniej autentycznie a bardziej zabawnie. Doświadczenie reżyserskie Władysława Krzemińskiego pozwoliło mu wybrnąć na ogół szczęśliwie z tak postawionego sobie dostojnego zadania. Zwłaszcza sceny farsowe miały typową szekspirowską rubaszność. Ale wszystko to razem było raczej smutne.

Aktorzy z poświęceniem rozszyfrowywali zawiłe okresy staroświeckiego języka w przekładzie Edwarda Porębowicza i byłoby krzywdą wyróżnienie kogoś szczególniej w tym zespole.

 

Henryk Vogler, „Stracone zachody” czyli co nieco na temat współczesnego teatru, Dziennik Polski, 1959 nr 33.