Krakowskie przedstawienie „Biedermanna” jest przedstawieniem wzorowym. Wzorowym – to znaczy takim, którego rezultaty uznać można za wystarczające, ale nie porywające. Podobał mi się K. Fabisiak w roli tytułowej – był mieszczuchem zastrachanym tak misternie, że aż nie wiadomo było co w niej jest lękiem, a co zidiociałą ufnością. Podobał mi się W. Sadecki w swoim bezceremonialnym, zadufanym w sobie prostactwie – oraz K. Witkiewicz w swoim wytwornym cynizmie. (...)

Reżyser zatrzymał się w połowie drogi – pomiędzy realizmem a bufonadą. (...)

Scenografia W. Krakowskiego trafna przez swą prostotę i funkcjonalność. Kostiumom nie dostawało tego samego, czego reżyserii.

Ludwik Flaszen, „Biedermann i podpalacze” w Starym, Echo Krakowa 1959 nr 272.

Fotografie

Fotografie (10)