(…) Jerzy Jarocki w inscenizacji „Orfeusza” akcentował przede wszystkim nastrój klęski – bezwyjściowość. W scenografie, Andrzeju Majewskim znalazł dobrego powiernika swoich koncepcji reżyserskich. Scenografia była jednocześnie i naturalistyczna, i metaforyczna. Działała całością, a nie szczegółem. Izba sklepowa w kształcie monumentalnej klatki była czymś więcej niż izbą. Sugerowała jakiś zamknięty świat – wrogi i obcy.

Muzyka Lucjana Kaszyckiego dobrze podkreślała atmosferę napiętej nerwowości, czyhającego nieszczęścia. Powracające kilkakrotnie refreny wyjących psów budziły dreszcz zgrozy. Ważną rolę wyznaczono także światłu.

Z aktorów najlepszy był Herdegen. W rysunku postaci Orfeusza zawarł gorzką mądrość doświadczeń pokolenia po trzydziestce, w którym wygasły już bunty i burze i które ma jedno tylko pragnienie – pracować w spokoju. Gra Herdegena jest tak naturalna, że przestaje być grą. Zofia Niwińska stworzyła przekonywającą psychologicznie postać Lady – kobiety łapczywie próbującej zatrzymać ostatnie chwile mijającej młodości. Rola Niwińskiej, zawierająca sporo pierwiastków melodramatycznej egzaltacji, została przez aktorkę oczyszczona. Jolanta Hanisz w roli Karoliny umiała ocalić rzadkie momenty niezafałszowanego liryzmu. Jadwiga Zaklicka przewybornie rozegrała sceny chorobliwych wizji.

Klimat emocjonalny twórczości Williamsa – to nastrój goryczy, apatii, bezradności, klęski. Człowiek – wyobcowany podwójnie: z rodziny i środowiska – nie może odnaleźć swojego miejsca w społeczeństwie. Nie potrafi świata zmieniać, przekształcać, ani tez czynić go sobie przyjaznym. Pozostaje tylko tęsknota. W „Orfeuszu” nawet ta jedna droga ratunku została odjęta ludziom. Skazani są na całkowitą kapitulację. Ta pasywna postawa wobec życia musi budzić opory widzu.

Bronisław Mamoń, Skazani na kapitulację, Tygodnik Powszechny 1962, nr 22.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl