Przedstawienie:
Jaśnie pan nikt
Autor:
Lope de Vega przedstawienia tego autora >
Reżyser:
Mieczysław Górkiewicz przedstawienia tego reżysera >
Scenografia:
Lidia Minticz przedstawienia tego scenografa >
Jerzy Skarżyński przedstawienia tego scenografa >
Obsada:
Izabella: Marta Stebnicka przedstawienia >
Dziewczyna: Margita Dukiet przedstawienia >
Oktawia: Halina Kuźniakówna przedstawienia >
Oktawia: Wanda Kruszewska przedstawienia >
Camillo: Tadeusz Jurasz przedstawienia >
Beatricze: Halina Kwiatkowska przedstawienia >
Luzman : Zbigniew Wójcik przedstawienia >
Tristan: Marian Jastrzębski przedstawienia >
Leonato : Julian Jabczyński przedstawienia >
Filiberto: Wojciech Ziętarski przedstawienia >
Lombardo: Stanisław Gronkowski przedstawienia >
Eugenio : Józef Morgała przedstawienia >
Lofraso : Wojciech Ruszkowski przedstawienia >
Deofrido: Roman Wroński przedstawienia >
Właściciel oberży: Roman Wójtowicz przedstawienia >
Oficer straży: Jerzy Sopoćko przedstawienia >
Żołnierz: Jan Adamski przedstawienia >
Żołnierz: Mieczysław Błochowski przedstawienia >
Żołnierz: Janusz Zawirski przedstawienia >
Dziewczyna: Małgorzata Jakubiec przedstawienia >
Dziewczyna: Krystyna Mikołajewska przedstawienia >
* rola dublowana
Dziewczęta, strażnicy, żołnierze
Opis:
(…) „Jaśnie Pan Nikt” w Teatrze Starym stanowi swobodną trawestację tekstu Lopego de Vega. Więcej tam z Klonowicza i Kerna niż z autora „Psa ogrodnika”. Gatunek spektaklu: komedia ożeniona z operetką. Jedną piątą przedstawienia zajmują piosenki Kerna i muzyka Koniecznego. Jedno i drugie – przewyborne. Primabaleriną przedstawienia jest Zbigniew Wójcik (Guzman). Gra role obieżyświata, nicponia, wydrwigrosza, wyrafinowanego amanta. Jego flirt z widownią jest popisem dużych sprawności aktorskich, uzdolnień estradowych. (…) Poza Wójcikiem w przedstawieniu biorą udział ulubieni aktorzy publiczności: Marta Stebnicka, Halina Kuźniakówna, Wojciech Ruszkowski, Marian Jastrzębski, Stanisław Gronkowski… Bawią się sami aktorzy, bawi się publiczność. Wszystko zgrabne, smacznie przyrządzone, zabawne. (…) Urodą tego przedstawienia są kostiumy Skarżyńskich, dowcipne w kroju i zestawieniach kolorystycznych.
Bronisław Mamoń, Nieurodzaj, Tygodnik Powszechny 1963, nr 5.
(…) Ton przedstawieniu nadawał Z. Wójcik nie tylko dalego, że grał rolę tytułową. Lecz – nade wszystko – przez styl swego aktorstwa farsowego. Aktorstwo to lekkie, trochę jakby przytłumione, zaangażowane tylko jednym okiem w to, co dzieje się na scenie a drugim rozbawione głupota własnego położenia. Gra Wójcik wielostronne rozmigotanie parodii. Parodiuje odtwarzaną postać, parodiuje niekiedy- swych scenicznych partnerów; parodiuje publiczność, za to, że mu ulega; parodiuje wreszcie samego siebie. I nie popada w euforię: do końca zachowuje chwalebną rezerwę.
Momenty podobne miało w swych rolach kilku wykonawców – i Ruszkowski, i Ziętarski i Jabczyński, i Gronkowski, i - prócz pięknych nóg – Halina Kwiatkowska. (…) Dużą zaleta przedstawienia jest tempo, tempo i jeszcze raz tempo. Muzyka zgrabna i wpadająca w ucho (…) sprzyja rytmicznemu ukształtowaniu akcji. (…)
L. Flaszen, Lope de Vega rozrywkowy, Echo Krakowa 1963, nr 17.