(…) otrzymaliśmy w rezultacie niezłą komedię. Ponieważ autor wie, że z samej malowanki obyczajowej nie wyszłoby nic strasznego, więc przyprawił sztukę filmowym pomysłem cofnięcia akcji o 25 lat wstecz, nafaszerował tekst dowcipami, dosolił wątkiem pseudokryminalnym i udekorował większą ilością farsowych postaci rodem trochę z nieśmiertelnych dowcipów o teściowej a trochę z galerii typów polskich pisarzy-realistów. Ponieważ wszystko to nie jest ani trudne w odbiorze, ani skomplikowane, ani smutne, więc widownia bawi się, zwłaszcza że „Szczęście rodzinne” jest wielkim popisem gry aktorów scen krakowskich. Cała obsada jest bardzo dobra. Znakomita Maria Bednarska bardzo się męczy nad wydobyciem zamierzonej przez autora wulgarności Róży, co w niczym zresztą nie umniejsza jej świetnej roli. Celina Niedźwiecka to zupełne odkrycie talentu komicznego, Halina Kwiatkowska i Hanna Smólska znakomicie trafiły sylwetki i tony przedwojennych paniuś. (...)Znakomite wnętrze pełne mieszczańskiego zaduchu zaprojektował Franciszek Starowieyski, nie odmawiając sobie nawet przyjemności umieszczenia na ścianie przyzwoitego salonu, autentycznej kolonii grzybów.

Zastępca, Wzorzec małego realizmu ?, Echo Krakowa 1964, nr 64.

Kostium aktora naturalistyczny. Kreacje aktorskie barwne, w miarę skonwencjonalizowane. Oklaski publiczności zbierają przede wszystkim W. Ruszkowski (Józef), M. Jastrzębski (Eustachy), M. Bednarska (Róża).

Bronisław Mamoń, Dziesiąta woda po…, Tygodnik powszechny 1964, nr 11.

(…) Dobrym pomysłem w sztuce Kwiatkowskiego jest zasada odświeżania fotografii rodzinnej – poprzez cofnięcie się akcji o ćwierć wieku. Pierwszy akt jest ujęciem z r. 1939, drugi zaś ukazuje rok 1914, by w trzecim powrócić znów do rzeczywistości międzywojennej. Ten zabieg ma na celu ujawnianie niezmienności, pomimo przepływu czasu – cech rodzinnych przedstawionego kręgu ludzi. Więcej tu jednak zamierzonej śmieszności obrazu, aniżeli życiowego prawdopodobieństwa. Dobre pomysły zobrazowania nastrojów w przededniu dwu wojen światowych, zaskakujących odcięte od świata zewnętrzne tereny „bitew rodzinnych” i słowny dowcip, często purnonsensowy, giną niestety w nadmiarze ich spiętrzeń. (…) „Szczęście rodzinne” – poza jego nurtem karykaturalno-mieszczańskim – zawiera również elementy sensacyjno-kryminalne. (…) Co zatem wynika z komedii Kwiatkowskiego? Po pierwsze: rezygnacja z ambicji tzw. wielkiej satyry społecznej – na rzecz mikro-karykatur umownej obyczajowości „mieszczaństwa”. Po drugie: sprowadzenie toku fabularnego i poszczególnych nici intrygi – do zabawy w teatr na scenie. Zabawy w przerysowane postawy ludzkiego działania, zamknięte klamrą „kołtuństwa rodzinnego”. A więc sztuka wyraźnie rozrywkowa. Obliczona nie tyle na przekraczanie wysokich, artystyczno-ideowych progów dramaturgii – ile na przemycanie w ciągu zabawy z widownią – starych prawd o zakłamaniu i obłudzie, ukrytych za etykietką wielu „szczęść rodzinnych”. W grze kręgu rodzinnych „szczęśliwców” – dominował ton farsowo-skeczowy. (…)

Jerzy Bober, Szczęście rodzinne, Gazeta Krakowska 1964, nr 57.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl