(…) Lidia Zamkow zbudowała scenariusz sztuki według powieści Szołochowa w 12 obrazach. (…) Zamkow pragnęła zachować tło epickie „Cichego Donu”. Ale jednocześnie była zmuszona to tło poszatkować. Stworzyć dla niego pozory, ramki i namiastki. Adaptacja uwypukla dramat Mielechowych, a zwłaszcza Grigorija – człowieka zagubionego wśród „Czerwonych” i „Białych”. Z jego namiętnościami, konfliktami rodzinnymi. Drapieżnie, choć naskórkowo. Równocześnie spektakl powinien akcentować humanistyczny ton. Akcentuje. To się udało. (…) Sugestywną malarsko klamrę widowiska stworzyła para scenografów: Lidia Minticz i Jerzy Skarżyński we wstępnym i ostatnim obrazie lasu słoneczników, który zmienia się na końcu w las obumarłych, spalonych badyli. W ogóle scenografia stanowiła mocną stronę spektaklu. (…)

Jerzy Bober, Cichy Don, Gazeta Krakowska 1964, nr 98.

(…) Dzieło Szłochowa transkrybowała Lidia Zamkow na sztukę Brechta. Jest to wartko przepływający potok epizodów, opatrzonych sentencjami, przedzielanych w punktach zwrotnych śpiewami rapsoda, który patronuje jakby tokowi opowieści. Wierność szczegółów idzie tu w parze z umownością natury poetyckiej; sytuacje węzłowe mają skłonność do metaforycznego skrótu i symboliczności. Całość zmierza ku wymowie publicystycznej. (…) „Cichy Don” Zamkow jest tworem zaciekłym, w którym czuć – rzekłbym – wibrację nerwów. I bardzo oczywiście nierównym. Lwi pazur reżysera nie wszędzie drapie z równą ostrością. Obok scen świetnych, jak ta, zatytułowana „Na wezwanie cara”, której rangę podniosło aktorstwo T. Wesołowskiego oraz pomysł z żywą orkiestrą na scenie, albo inna, zatytułowana „Papierowy wiatr”, gdzie w krajobrazie zniszczenia, pełnym fruwających kartek, Herdegen czyta listy bohaterów i śpiewa songi – jest kilka scen jakby niedoformowanych. (…)

Ludwik Flaszen, Cichy Don, Echo Krakowa 1964, nr 101.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl