(…) „Bardzo starzy oboje” utwór w wersji scenicznej bardziej wyrazisty, w pewnym sensie po prostu lepszy niż opowiadanie ogłoszone w „Twórczości”. Trochę w tym zasługi aktorów i reżyserii, ale rzecz prosta, nie tylko. W formie dialogu dwojga starych ludzi oczekujących przybycia dzieci na imieninowy obiad niczym Vladimir i Estragon oczekujący przyjścia Godota, zawarł Brandys mocny w szczegółach choć osłabiony filozoficznym pragmatyzmem, obraz dwojga ludzi, którzy pobrali się w dniu śmierci austrowęgierskiego następcy tronu od kul serbskich zamachowców. (…)

(…) Widowisko jest debiutem reżyserskim aktorki Romany Próchnickiej. Udanym debiutem. Pozornie to bardzo łatwo postawić dwoje dobrych aktorów na scenie i kazać im gadać przez 50 minut. W istocie zadanie to mocno trudne , jeśli widowisko ma przebiec jako prawdziwie interesujące. Próchnicka poprowadziła doskonałą parę Celinę Niedźwiedzką i Wojciecha Ruszkowskiego pewną ręką. Nie widziałem jeszcze Ruszkowskiego w tak odpowiedzialnie przeprowadzonej roli. Ten pyszny aktor jest urodzonym komikiem , ze skłonnościami do farsowej brawury, do skeczów twarzą ku publiczce. I w „Bardzo starych oboje” pofolgował siebie (nieco) parę razy, ale poza tym trzymał świetnie na wodzy swój temperament, skłonny do szarzy. To doskonała rola pokazująca ile w Ruszkowskim jest tęgiego aktora charakterystycznego nie zmuszanego banalniej do ustępstw.

Po wersji telewizyjnej, wersja teatralna – trzeci to już stopień popularyzacji „Wywiadu z Ballmayerem” Wokół tego utworu toczyła się swego czasu ożywiona dyskusja ideowa. Nie zamierzam do niej powracać.

Ograniczę się do stwierdzenia, że teatralny Ballmayer jeszcze bardziej jest dwuznaczny niż w wersji książkowej. Dwuznaczny, w tym wypadku znaczy również matowy, zamazany. Reżyser Tadeusz Jurasz nie umiał sobie z nim poradzić, podobnie jak przeprowadzający z ludobójcą wywiad ów amerykański dziennikarz Daves (zagrany bez inwencji przez Zygmunta Hobota). Sam Ballmayer Wojciecha Łodyńskiego jest odpowiednio kanciasty i zatwardziały, ale niewiele więcej. (…)

Jan Szczepański, Brandys i Różewicz, Trybuna Ludu 1965, nr 153.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl