(…) Jest w „Pastorałce” oczywiście, wątek bożo-narodzeniowy, misteryjny, jest dalej rubaszność plebejska teatru żakowskiego, w pokłonie pasterzy, jest wreszcie kukiełkowy prymityw scenki szopkowej w historii Heroda. (…) Widowisko aranżują kolędnicy, których przebieranki ukazano naocznie. A ponieważ to „pastorałka”, więc i w scenach pasterskich panuje wiejska krzepa i rubaszność, ochota do śpiewki i tańca tak żywiołowa, że ogarnia nawet osoby święte. A. Pszoniak (Korydon) i K. Kaczor (Maścibrzuch) wiedli prym w tej rozhasanej gromadzie, na zmianę z Z. Filusem (Bartos) i S. Gronkowskim (Ryczywół). Sceny te o znacznej dynamice, pomysłowości i humorze budziły też największy rezonans sali, kiedy przeradzały się w tumult iście świąteczny, kraszony nutą rzewności. (…) Scenę urządził K. Mikulski z należytą prostotą, zapewniającą funkcjonalność widowiska, zerwał jednak z wyglądem szopki. Stroje ludowe cechował autentyzm, szopkowe – pewna przesada w jaskrawości prymitywizmu; lepsze były figury święte, utrzymane w tradycyjnej ikonografii kościelnej. Niektóre kostiumy bardzo pomysłowe (choć nie ludowe), jak np. Śmierci. W całości przedstawienie żywe, roztańczone, rozśpiewane. Jak mówi Gzymsik w „Krowoderskich zuchach”: „to taka świecka kolęda”.

Tadeusz Kudliński, Tydzień teatralny, Dziennik Polski 1966, nr 7.

Fotografie

Fotografie (11)

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl