Tragiczne dzieje doktora Fausta

(…) Korzeniewski wybrał Marlowe`a nie bardzo się zresztą troszcząc o dochowanie wierności poetyce dzieła. Znacznie więcej w jego spektaklu renesansowej zabawy w stylu komedii dell`arte niż poważnego moralitetu (…). Plebejskie intermedia, gęsto przerywające akcję i zaludnione w spektaklu znacznie gęściej niż u autora – wydają się tu równie ważne, co sceny dźwigające akcję, choć jak w sztukach Szekspira niewiele je z tamtymi łączy. Można by powiedzieć, że całe przedstawienie, zarówno w swojej warstwie moralitetowej, jak i w warstwach rozrywkowych, stało się w ujęciu Korzeniewskiego przednią zabawą w teatr – taki jakim był i jakim wedle inscenizatora być powinien – tzn. w teatr służący zabawie, choć nie pozbawiony głębszego sensu, jeśli ktoś go dostrzec zapragnie. Korzeniewski swoim inscenizatorskim zwyczajem (…) wzbogacił dzieło mnóstwem reżyserskich inicjatyw, pomysłów, gagów i sztuczek, dodatkowych postaci, które wypełniają scenę i pełnią rolę podobne do ruchomego chóru, przydającego scenie nastroju i teatralności. (…) W takim stylu jak Nowicki – jako zabawę w teatr, który kiedyś był zapewne poważny, ale teraz zasługuje już tylko, by się jego kosztem zabawić – grają tu chyba wszyscy. Z poczuciem humoru i stylu przekazują zarówno ugroteskowione postacie władców duchowych i świeckich, ich dostojników i dworzan, jak plebejskich wesołków i diabłów. (…) Scenografia Wojciecha Krakowskiego, syntetyczna i funkcjonalna, przedstawia niby bramę do nieba, zamkniętą złotą blachą, która – zależnie od światła i okoliczności – zmienia kolejno swe funkcje (…).

 

Maria Czanerle, Korzeniowski i Faust. Dwugłos krytyka i reżysera, Teatr 1971, nr 7.