Silniejsza. Więź

(…) Zaprezentowano nam najpierw jednoaktówkę krótką, potem jednoaktówkę długą. Ale i tak o dziewiątej było po wszystkim, więc do czasu nie mam zastrzeżeń. Scenografia i kostiumy – zwłaszcza w „Silniejszej” – wspaniałe. W wykonaniu Kazimierza Wiśniaka. Wykonanie aktorskie – o, to już znacznie gorsze. Rola najlepsza w całym wieczorze – rola milcząca, więc specjalnie trudna – Elżbiety Karkoszki. (…)

 

Stefan Otwinowski, Notes krakowski, Życie Literackie 1972, nr 17.

 

(…) Mówiąc o akcji, trzeba to pojęcie w przypadku, zwłaszcza „Silniejszej”, potraktować umownie. występują tu wprawdzie trzy aktorki, ale tekst wygłasza tylko jedna. Druga – jej rywalka – poza wybuchem śmiechu, jako przerywnikiem monologu pierwszej, jest jej milczącym partnerem. I, aczkolwiek poznajemy charaktery obu kobiet (choć i to nie jest pewnikiem!) – grę prowadzi tylko jedna. Od tryumfalnego tonu, do łez rozpaczy, od szyderstwa do żałosnych wyznań istoty słabszej wobec silniejszej – zwycięskiej w zabiegach o względy tego samego mężczyzny. Trzecia kobieta jest jakby rekwizytem w niewieściej scenerii tego utworu. Rzecz dzieje się bowiem w pustej kawiarni przed świątecznym wieczorem, gdzie walce obu rywalek towarzyszy zawodowa obojętność kelnerki. Reżyserka: Jitka Stokalska (…) wybrała drogę najbliższą tradycji: zawierzyła nośności tekstu w wykonaniu zdolnej, ale jeszcze mało doświadczonej, młodej aktorki. Wytrawniejszej zaś pozostawiła grę milczenia. I o ile Elżbieta Karkoszka wywiązała się interesująco ze swej roli „silniejszej” bez słów, to Jadwiga Lesiak, mimo poprawnie wykonanego zadania – nie udźwignęła ogromnego ciężaru monologu. (…) „Więź” jest bardziej rozbudowanym scenariuszem. I bardziej okrutnym dramatem, gdzie nie tylko dwoje małżonków niszczy się moralnie przed sądem parafialnym, ale i sędzia, i pastor, i adwokat, i pokrzywdzony farmer łamią się pod pręgierzem zacofanego prawa – aby dać świadectwo złym więziom urzędowego i prywatnego życia. (…) Niewątpliwie najmocniejszą stroną obu widowisk była scenografia Kazimierza Wiśniaka: połączenie elementów okrutnej bajki z prześwitami okienek skandynawskiego budownictwa – i cmentarnych krzyży, jak na obrazkach prymitywnego malarstwa. Kolory, funkcjonalność, ironiczny dystans współczesnego odkrywcy – do klasyka. (…)

 

Jerzy Bober, Obsesje bez dystansu, Gazeta Krakowska 1972, nr 89.