(…) Mówi się o tym: reportaż sceniczny, faktomontaż; utwór sam w sobie się tłumaczy – dzieje się na posiedzeniu rządu radzieckiego, w chwili zamachu dokonanego na Lenina w 1918. Dramatyczność dwugodzinnej dyskusji wypływa z pytania: czy należy w odwecie proklamować czerwony terror, na co w końcu wszyscy, z mniejszymi czy większymi oporami się zgadzają, jak to wynika zresztą nie tylko ze sztuki, ale i z historii. (…) Dwudziestoosobowy zespół na scenie to przeważnie ludzie młodzi, którym reżyser nie pozwala pogrążać się w stylizacjach. Nie zawsze udaje mu się wydobyć z nich autentyczność, to inna sprawa, obniżająca trochę temperaturę spektaklu. Ale w tym zasadniczym przeciwstawieniu się stylizacji, podrabianiu postaci historycznych, widziałbym jego sukces, a także uczciwość. Łatwo jest bowiem mówić pewne rzeczy, obciążając nimi cudzą kartotekę. Trudniej, gdy się próbuje bez fałszu wypełnić własną. Gdy w historyczne ramy oprawia się własne pokolenie, pytając – jaki ty naprawdę jesteś… Wydaje się, że Przybylski chciał właśnie w ten sposób porozmawiać ze swoimi aktorami i z publicznością. (…) Historia nie występuje tu jako melodramat albo komedia, tragedia albo groteska, a więc w formach przyswajalnych scenicznie. Po raz pierwszy ktoś się odważył pokazać w teatrze posiedzenie rady ministrów (komisarzy ludowych). Domyślamy się, że bywają drętwe. A jednak tam właśnie decydują się nieraz najistotniejsze sprawy. I to udało się reżyserowi przekazać. (…)

Zygmunt Greń, Zagrać samo życie…, Życie Literackie 1972, nr 53.

Fotografie

Fotografie (9)

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl