(…) Przedstawienie pełne wdzięku, kultury, ciut, ciut z dystansem (…) podchodzące do krakowskiej sztuki Bałuckiego, z której wydobywa przede wszystkim komizm postaci i - bez przesady czy niesmacznej jaskrawości – komizm sytuacyjny (znakomita defilada w tle sceny balowych gości). (…) postaci zdecydowanie satyrycznie potraktowane przez Bałuckiego, wybijają się – także w aktorskiej interpretacji – na czoło przedstawienia. (…)

Krystyna Zbijewska, Bałucki nobilitowany, Dziennik Polski 1973, nr 269.

(…) Aby zerwać z nudą, która im się zdaje tępą i martwą, wydają Zelscy wieczorek tańcujący. Jest to popis reżyserskiej precyzji. I w krakowskim przedstawieniu popis paru aktorów. Znakomity i pełen żartobliwego temperamentu Wojciech Ruszkowski jako Ciuciumkiewicz; nieustępujący mu ani o krok Wiktor Sadecki w delikatnie wycieniowanej, natychmiast kontaktującej z widownią, pełnej wewnętrznego ciepła roli wujaszka (ten aktor od „Sędziów" bodajże, a więc od pięciu lat, jest w świetnej, a nawet coraz lepszej formie, którą osiąga kontrastując swą potężną posturę z bogata i subtelną, dziecięcą niekiedy uczuciowością); w roli Wicherkowskiego precyzyjnie kostyczny, jakże śmieszny w swym zadufaniu Roman Stankiewicz; rolę Fujarkiewicza jako dobrotliwą karykaturę rysuje Juliusz Grabowski. Kreczmar natomiast to wszystko orkiestruje, od każdego bierze, co można, i bogaci autora, uszlachetnia tańcujący wieczorek mieszczański w taneczny korowód, który otacza scenę pod koniec drugiego aktu.(…)

(…).Jerzy Kreczmar osiągnął swój cel, wyprowadzając Bałuckiego z opłotków krakowskiej rodzajowości; narzucając scenie i aktorom poetycką, chociaż do końca przecież komediową stylowość; zaczarowując sztuką teatru płaską, powszednią pospolitość. Ale nie były to czary w rodzaju tych, jakie potrafią niekiedy obrzydzić nam doszczętnie tak zwaną nowoczesność teatru. Tutaj reżyser nie narzucał swoich myśli tekstowi, który nie potrafi ich unieść lecz wszystko, co tylko da się tam znaleźć, wydobywał umiejętnie z jego wnętrza właściwym sobie ostrym, logicznym spojrzeniem. A publiczności nie zdobywał tym, czym można by się jej przypodobać, lecz odwołaniem się do tego, co ją obciąża, niemal automatycznie, jako tradycja zanotowana w literaturze, jako ta norwidowska przeszłość, która jest dziś....

Zygmunt Greń, Kreczmar, Życie Literackie 1973, nr 45.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl