Niedźwiedź. Oświadczyny

Te dwie jednoaktowe farsy Antoniego Czechowa są znane i bardzo często grywane. Dobrze się jednak stało, że Jerzy Bińczycki wybrał je i wystawił na scenie Teatru Kameralnego. (…) Kilkakrotnie kwitowano tekst oklaskami. Wiem, że oklaski te należą się w dużej mierze Czechowowi, ale nie tylko. Krakowscy wykonawcy również na nie zasłużyli. W obu sztuczkach zagrało troje aktorów. Pani Elżbieta Willówna, pan Jerzy Bińczycki i pan Mieczysław Grąbka. Wszyscy troje zasłużyli na te brawa, ale bardziej od innych zasłużył na nie Mieczysław Grąbka. Sztuka komiczna tego młodego aktora jest doprawdy bardzo przekonywająca. (…) Bińczycki zrobił doskonały spektakl, zatroszczył się o efekty specjalne (wspaniałe wiadro w przedpokoju, na które wszyscy wpadają, jest warte wszystkie pieniądze) i oprawę całości. Wypadła ona bardzo ciekawie, między innymi dzięki żywej orkiestrze przebranej w rosyjskie mundury. (…) W sumie znów mamy w Starym Teatrze przedstawienie dla widzów, przedstawienie zrobione z myślą o widowni najróżnorodniejszej. Tak więc okazuje się, że najlepszy teatr polski jest także teatrem powszechnym, popularnym, łatwym. Dobrze, że tak jest, gdyż wysokie loty wśród wielkich idei i wielkiej sztuki kończą się szybko, gdy nie towarzyszą im ludzkie sprawy, a przede wszystkim ludzki śmiech. A czego jak czego, ale śmiechu nie brakuje.

 

Maciej Szybist, Niedźwiedź, Oświadczyny, Echo Krakowa 1975, nr 77.

 

(…) Pozbawiony pretensjonalności stosunek do obu krotochwil zaważył nad obrazem przedstawienia. Zostało ono wkomponowane – razem z przerwą! – w umowną zabawę z widownią. Z celowymi wyciszeniami ekspresji tam, gdzie tekst mógłby aktorom stwarzać więcej pola do solowych popisów i szarż. (…) Najbardziej sensownym pomysłem-łącznikiem różnych przecież utworów z życia rosyjskich ziemian, był antrakt wypełniony przez grupę jazzową w kostiumach wiejskich muzykantów, podczas którego zmieniano „na oczach” widzów szczegóły dekoracji (zgrabnie ujednoliconej przez Kazimierza Wiśniaka) oraz ujawniono – jak w teatrzyku wędrownym – przemiany charakteryzacji postaci scenicznych. Więc teatr i jego kulisy. (…) Żart pozostaje żartem. Śmiesznostki ludzkie – śmiechem ponad epokami z ich kolorytem obyczajowym. Mały Czechow, podany na scenie z bezpretensjonalną farsowością, wciąga w zabawę. Może nie w tę, subtelnie wyrafinowaną, ale bardzo śmieszną. (…) Oprawę muzyczną dobrze współgrającą z przedstawieniem – skomponował Stanisław Radwan.

 

Jerzy Bober, Dwa żarty, Gazeta Krakowska 1975, nr 73.