(…) Majorowska wizja „Opery” zawdzięcza najwięcej estetyce Swiniarskiego. Wymodelowany wspaniale na obraz i podobieństwo ekspresjonistycznych inscenizacji tego wielkiego reżysera bruk wraz z przeniesionymi z życia elementami ulicy (pojemniki na śmieci, płoty do ziemnych robót, otwór kanalizacyjny) – to cytat obrazowy. Zapożyczenia konstrukcyjne natomiast to reżyserskie rozwiniecie wspomnianego odwrócenia ról protagonistów Mackiego i Peachuma. (…) Wizję Majora kształtowały w równej mierze teoretyczne wskazówki Brechta, jak i dopuszczony w całej rozciągłości sztafaż chwytów studenckiego teatru. Knajacki kabaret z cyrkowymi ozdobnikami – tak określić by można dominujący ton przedstawienia. (…)

(…) „Opera” w inscenizacji Majora - to bardzo dziwne przedstawienie: na pozór sprawne i pełne życia, ale puste w pogoni aktorskich grepsów interpretacyjnych i reżyserskich pomysłów bardzo różnej maści, na pozór przemyślane i wyważone, ale w wielu partiach zupełnie niekontrolowane w scenicznym żywiole, na pozór sympatyczne i bezpośrednie, ale w gruncie życzy sztuczne z widocznymi „szwami” udawania. (…)

Krzysztof Miklaszewski, Ubaw z V-Efetem, Kultura 1977, nr 33.

(…) Walorem przedstawienia jest przede wszystkim aktorsko - doskonały duet państwa Peachum (Stebnicka i Lubaszenko), Kuba – Krzywy Paluch w wykonaniu Leszka Piskorza, czy Andrzej Buszewicz w roli Tygrysa – Browna. Najważniejsze są jednak trzy role – Sadeckiego, Niemczyk i Bosak. Niemczyk i Kretówna wzajemnie dublują rolę Polly i Lucy i owa zamiana powoduje, że oglądamy dwa zdecydowanie różne przedstawienia – znacznie ciekawsze jest z Niemczyk – Polly, bo Kretówna z bardzo silnym i wyszkolonym głosem w dużej roli przytłacza pozostałych. Niemczyk ma lekkość i wdzięk, udaje jej się nawiązać kontakt z Sadeckim, ich współgranie nadaje przedstawieniu ciepły i kameralny charakter. Sadecki jest tu przede wszystkim dżentelmenem i panem z modnej przed paru laty piosenki Kochajcie starszych panów młode dziewczęta… i owo przesuniecie akcentów z bandyty na dżentelmena stanowi o efektywności tej roli. Największym jednak osiągnięciem aktorskim jest Jenny. Jenny w dramacie właściwie jako rola nie bardzo istnieje – kilka songów, dwie czy trzy sceny… Barbarze Bosak udało się stworzyć postać bardzo dramatyczną i wyrazistą, ostro wybijająca się z tła. Przyczyniły się zapewne do tego także uzdolnienia wokalne – zarówno śpiewana w duecie z Sadeckim Ballada sutenerska, jak i Song o Salomonie (…) należą do najlepszych momentów przedstawienia. Ta rola to zdecydowany sukces tej zbyt rzadko oglądanej aktorki. (…)

Magdalena Łazarewicz, Nużąca „Opera”, Literatura 1977, nr 37.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl