Przedstawienie:
Ifigenia. Nowa tragedia /wg wersji Racine'a/
Autor: Jean Baptiste Racine przedstawienia tego autora >
Reżyser: Michał Zadara przedstawienia tego reżysera >
Scenografia: Michał Zadara przedstawienia tego scenografa >
Obsada:
Eryfila: Ewa Kaim przedstawienia >
Doris: Małgorzata Zawadzka przedstawienia >
Ifigenia: Barbara Wysocka przedstawienia >
Agamemnon: Jan Peszek przedstawienia >
Ulisses: Roman Gancarczyk przedstawienia >
Klytamnestra: Anna Radwan-Gancarczyk przedstawienia >
Eurybates: Juliusz Chrząstowski przedstawienia >
Arkas: Krzysztof Zawadzki przedstawienia >
Achilles: Arkadiusz Brykalski przedstawienia >
Egon: Andrzej Rozmus przedstawienia >
* rola dublowana
Opis:
Demirski i Zadara postąpili z tekstem Racine’a analogiczne do tego, jak Racine w XVII wieku postąpił z wcześniejszym o dwa tysiące lat tekstem dramatu Eurypidesa na ten sam temat. Zostawiając strukturę tragedii nienaruszoną, przenoszą jej szczegóły we współczesność. Umieszczają historię o wielkim wodzu Greków, który musi poświęcić własną córkę, aby wyruszyć na wojnę, we współczesnym świecie, w którym nie brak wiatru, ale właśnie nadmiar huraganów jest problemem. Pogoda i technologia się zmieniły – ale pragnienie władzy i sławy pozostały takie same.
Daleko od domu, w obcym kraju, wojsko czeka na rozkaz wymarszu. Katastrofa ekologiczna uniemożliwia rozpoczęcia wojny. Kapłani zaklinają wiatry i chcą ofiarować córkę wodza naczelnego: ona ma być pierwszą osobą, która zginie za ojczyznę. Kochać ojca znaczy kochać ojczyznę. Miłość to śmierć w innej postaci.
Demirski i Zadara, wierni Racine’owskiej precyzji, inteligencji i dramaturgii, napisali nowy tekst kierując się nie wymogami wiersza, lecz wymogami okrutnej intelektualnej precyzji, obecnej w każdym tekście Racina. Nowa wersja Ifigenii jest pierwszym wspólnym przedsięwzięciem teatralnym Demirskiego i Zadary od czasu legendarnego Wałęsy z roku 2005. Odkrywają tekst największego tragika francuskiego dla współczesności, pamiętając że do wszystkich armii świata wciąż trwa nabór.
Daleko od domu, w obcym kraju, wojsko czeka na rozkaz wymarszu. Katastrofa ekologiczna uniemożliwia rozpoczęcia wojny. Kapłani zaklinają wiatry i chcą ofiarować córkę wodza naczelnego: ona ma być pierwszą osobą, która zginie za ojczyznę. Kochać ojca znaczy kochać ojczyznę. Miłość to śmierć w innej postaci.
Demirski i Zadara, wierni Racine’owskiej precyzji, inteligencji i dramaturgii, napisali nowy tekst kierując się nie wymogami wiersza, lecz wymogami okrutnej intelektualnej precyzji, obecnej w każdym tekście Racina. Nowa wersja Ifigenii jest pierwszym wspólnym przedsięwzięciem teatralnym Demirskiego i Zadary od czasu legendarnego Wałęsy z roku 2005. Odkrywają tekst największego tragika francuskiego dla współczesności, pamiętając że do wszystkich armii świata wciąż trwa nabór.
Najnowsza produkcja Starego Teatru ma moc, jakiej od dawna brakowało w produkcjach Michała Zadary, i literacki rozmach, jaki rozwijał się u Pawła Demirskiego ze spektaklu na spektakl. […]
Joanna Derkaczew, Ifigenia postpolityczna Michała Zadary, Gazeta Wyborcza, nr 153.
[…]Paweł Demirski i Michał Zadara trafnie przenieśli tekst Racine'a we współczesne realia. […]Zdystansowani do swoich postaci aktorzy - wydają się nad nimi pastwić, bawiąc się i uwydatniając ich słabości, a jednocześnie podkreślać dotkliwy bezsens ich zdeterminowanych, chaotycznych działań. […]
Monika Kwaśniewska, W poszukiwaniu ofiary, Nowa Siła Krytyczna, 2008.
[…] „Ifigenia nowa tragedia (według wersji Racine'a)" to wielki sukces Michała Zadary. Powstał spektakl precyzyjny i radykalny. Parafrazę utworu dokonaną przez Zadarę i Pawła Demirskiego porównać można do dokonań Heinera Muellera - mistrza tego typu zabiegów. Ten przekład nie odbywa się podług banalnych skojarzeń, ale wchodzi w samo jądro mitu rodu Atrydów i pokazuje jego ponadczasowość. […]Nie byłoby tego spektaklu, gdyby nie wspaniali aktorzy. Szczególnie Anna Radwan- Gancarczyk (Klytamnestra) i Roman Gancarczyk (Ulisses) pokazują, że nie bez kozery zespół Starego Teatru w Krakowie uznawany jest za najlepszy w Polsce.
Paweł Sztarbowski, Zabawy wojenne, Newsweek Polska, nr 28.
[…]Michałowi Zadarze i Pawłowi Demirskiemu udała się rzecz rzadka. Potrafili wspaniale usłyszeć, uchwycić w swojej istocie jeden z podstawowych dialektów naszego skundlonego, zdeformowanego języka. Dialekt osób pragnących za wszelką cenę dostosować swój sposób wyrażania się do mowy oficjalnej, której standard wyznaczają media. […]Krakowska "Ifigenia" jest nie pierwszym w twórczości Michała Zadary przykładem swoistego teatru konceptualnego. Takiego, w którym liczyć się ma myśl, skojarzenie, asocjacja, trop interpretacyjny. […] Teatr konceptualny znosi pojęcie "kunsztu". Nic tu nie musi być wykonane, domknięte, skończone czy, na domiar złego, konsekwentne. Wystarczy sygnał, kierunek, idea. Nie ma więc już tym bardziej jakichkolwiek wspólnych, choćby rudymentarnych kryteriów oceny. Liczy się akceptacja lub nieakceptacja, zaufanie do twórcy lub jego brak. […]
Jacek Sieradzki, Teatr konceptualny, Odra, nr 12.
[…] Michał Zadara przybył do nas, aby zachwycić talentem, ogrzać sercem, otrzeć łzy i wykazać korzyści płynące z czytania. Jego "Ifigenia" w Starym to nie tylko zadariada, ale cała zadarologia a nawet gramatologia. Ta nowoczesna reinterpretacja dramatu Racine'a oparta jest na eksperymencie. Emitowany na telebimach tekst czytają aktorzy kierując się współczesnymi odczuciami. W ten sposób reżyser analizuje narracje nowoczesności. Wysoki styl francuskiego klasyka zostaje tu celowo zdegradowany. Napięcie pomiędzy pretekstem a tekstem wywołuje na widowni śmiech. To nasze obecne życie wydało na śmieszność klasyczne wartości Agamemnon uwikłany jest w telewizyjną transmisję wojenną, Ifigenia stroi się na ofiarę jak na występ dla Big Brothera. Klytemnestra wyzywa władcę od chamów i prostaków. Wielki Zadara zmienia pod koniec scenariusz widowiska. Ojczyzna bóg, poświęcenie, ofiara sprawiedliwość, naród - pojęcia i związane z nimi postawy zostały rozmyte przez totalną medialną grę, która dyktuje dziś sposób istnienia. […]
Barbara Hirsz, Zadariada/zadarologi, Trybuna, nr 142.
[…]Paweł Demirski i Michał Zadara trafnie przenieśli tekst Racine'a we współczesne realia. […]Zdystansowani do swoich postaci aktorzy - wydają się nad nimi pastwić, bawiąc się i uwydatniając ich słabości, a jednocześnie podkreślać dotkliwy bezsens ich zdeterminowanych, chaotycznych działań. […]
Monika Kwaśniewska, W poszukiwaniu ofiary, Nowa Siła Krytyczna, 2008.
[…] „Ifigenia nowa tragedia (według wersji Racine'a)" to wielki sukces Michała Zadary. Powstał spektakl precyzyjny i radykalny. Parafrazę utworu dokonaną przez Zadarę i Pawła Demirskiego porównać można do dokonań Heinera Muellera - mistrza tego typu zabiegów. Ten przekład nie odbywa się podług banalnych skojarzeń, ale wchodzi w samo jądro mitu rodu Atrydów i pokazuje jego ponadczasowość. […]Nie byłoby tego spektaklu, gdyby nie wspaniali aktorzy. Szczególnie Anna Radwan- Gancarczyk (Klytamnestra) i Roman Gancarczyk (Ulisses) pokazują, że nie bez kozery zespół Starego Teatru w Krakowie uznawany jest za najlepszy w Polsce.
Paweł Sztarbowski, Zabawy wojenne, Newsweek Polska, nr 28.
[…]Michałowi Zadarze i Pawłowi Demirskiemu udała się rzecz rzadka. Potrafili wspaniale usłyszeć, uchwycić w swojej istocie jeden z podstawowych dialektów naszego skundlonego, zdeformowanego języka. Dialekt osób pragnących za wszelką cenę dostosować swój sposób wyrażania się do mowy oficjalnej, której standard wyznaczają media. […]Krakowska "Ifigenia" jest nie pierwszym w twórczości Michała Zadary przykładem swoistego teatru konceptualnego. Takiego, w którym liczyć się ma myśl, skojarzenie, asocjacja, trop interpretacyjny. […] Teatr konceptualny znosi pojęcie "kunsztu". Nic tu nie musi być wykonane, domknięte, skończone czy, na domiar złego, konsekwentne. Wystarczy sygnał, kierunek, idea. Nie ma więc już tym bardziej jakichkolwiek wspólnych, choćby rudymentarnych kryteriów oceny. Liczy się akceptacja lub nieakceptacja, zaufanie do twórcy lub jego brak. […]
Jacek Sieradzki, Teatr konceptualny, Odra, nr 12.
[…] Michał Zadara przybył do nas, aby zachwycić talentem, ogrzać sercem, otrzeć łzy i wykazać korzyści płynące z czytania. Jego "Ifigenia" w Starym to nie tylko zadariada, ale cała zadarologia a nawet gramatologia. Ta nowoczesna reinterpretacja dramatu Racine'a oparta jest na eksperymencie. Emitowany na telebimach tekst czytają aktorzy kierując się współczesnymi odczuciami. W ten sposób reżyser analizuje narracje nowoczesności. Wysoki styl francuskiego klasyka zostaje tu celowo zdegradowany. Napięcie pomiędzy pretekstem a tekstem wywołuje na widowni śmiech. To nasze obecne życie wydało na śmieszność klasyczne wartości Agamemnon uwikłany jest w telewizyjną transmisję wojenną, Ifigenia stroi się na ofiarę jak na występ dla Big Brothera. Klytemnestra wyzywa władcę od chamów i prostaków. Wielki Zadara zmienia pod koniec scenariusz widowiska. Ojczyzna bóg, poświęcenie, ofiara sprawiedliwość, naród - pojęcia i związane z nimi postawy zostały rozmyte przez totalną medialną grę, która dyktuje dziś sposób istnienia. […]
Barbara Hirsz, Zadariada/zadarologi, Trybuna, nr 142.
Fotografie (10)
Wkładka obsadowa (1)
Scenografie (0)
Kostiumy (0)
Plakaty (0)
Video
Wideo (0)
Animacje kostiumów
Animacje kostiumów (0)