Sceniczna materia składa się z czterech relacji Muz – Pieśni: Hellady (A. Polony), Romy (T. Budzisz – Krzyżanowska), Judei (E. Lassek) oraz Chrześcijańskiej (I. Olszewska) na temat losów symbolicznego Kogoś – Nikogo, czyli Quidama (M. Rasiewicz) zagubionego w tłumie i ginącego w walce o swoją Prawdę.

Jerzy Bober, Norwid w Piwnicy, Gazeta Krakowska 1983, nr 113.

Rzecz bliższa jest koncertowi poetyckiemu niż spektaklowi teatralnemu. Koncertowi na pięć głosów kobiecych, przygotowanemu pod kierunkiem Tadeusza Jurasza, który ma już poza sobą wcześniejsze doświadczenia sceniczne i estradowe z twórczością Norwida. […] Sceniczna konkretyzacja „Quidama” w Piwnicy „Przy Sławkowskiej 14” ma więc strukturę pieśni (pieśni chrześcijańskiej, judejskiej, heleńskiej, rzymskiej) dialogizujących między sobą najczęściej, chociażby poprzez starcie, ale także komponowanej, jako osobne monologi o formie zamkniętej, między którymi nie ma komunikacji. Przy dialogu jest zbliżenie, kontakt aktora z aktorem, przede wszystkim poprzez gest, mimikę. Przy monologu, oddalenie, nieruchomość, psychiczna nieobecność partnera.

Centralnym elementem w scenografii Kazimierza Wiśniaka do „Quidama” jest płyta marmurowa, rozlana na nią czerwona plama i parę przy nie świeżych kwiatów. Przez powierzenie roli Quidama kobiecie (Monika Rasiewicz) Tadeusz Jurasz osiągnął co najmniej dwa efekty: spotęgował wieloznaczność i zagadkowość tej postaci, jej niewyrazistość; uczynił z niej nie tylko bohatera ale i ofiarę. Cierpienie w takich momentach jak te, które pokazuje Norwid, dotyka przede wszystkim kobietę: matkę, żonę, siostrę. To one opłakują swych synów, mężów, braci.

Bronisław Mamoń, Teatr: Quidam, Tygodnik Powszechny 1983, nr 22.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl