Całość zagrana została w konwencji buffo, bez specjalnych odniesień do jakichś głębszych czy bardziej skomplikowanych sensów. Wszyscy czterej panowie (Henryk Majcherek, Stefan Szramel, Leszek Świgoń i Zbigniew Szpecht) zagrali czysto, ładnie i sprawnie, ale bez zbytniego zaangażowania się.

Maciej Szybist, Zabawa na pełnym morzu, Echo Krakowa 1980, nr 107.

Reżyser, Tadeusz Lis, wystawił „Zabawę” jak sztukę ludową w stylu podkrakowskim. Nawet intonacje, które aktorzy nadają pewnym frazom, przypominają, dobrze mi znany z dzieciństwa i młodości, akcent lokalny.

Istotnym jednak motywem „Zabawy” jest instynkt gry towarzyskiej, jej potrzeba (…) Reżyser to zresztą wyczuwa, posługując się „maskami”, przybieranymi przez trzech „parobków”, swoistą komedię dell’arte, „teatrem w teatrze” (…) Charakterystyczna „barwa” nie jest tu niezbędna, może nawet dezorientować. Mimo pomysłowej gry Tadeusza Huka, Edwarda Lubaszenki i Leszka Piskorza. Mimo ciekawie pomyślanej scenografii Jana Polewki, sugerującej omyłkę co do lokalu, jaką popełniają zawiani i zdezorientowani bohaterowie utworu (…)

(…) Już dawno nie oglądałem tak klarownego sposobu wystawienia owej, znakomicie napisanej, ale niełatwej, komediofarsy (…)

Znów trzeba pochwalić rozwiązanie scenograficzne, projektowane przez Jana Polewkę; abstrakcyjność podwyższonego podestu sugeruje „pełne morze”, na którym się znaleźli głodni rozbitkowie. Muzyka Jana Kantego Pawluśkiewicza poddaje rytm, Henryk Majcherek inicjuje pomysł, z którego wynika przebieg akcji. W dalszych partiach główne zadania przejmują: Stefan Szramel, a zwłaszcza Leszek Świgoń (…)

Spektakl stanowi więc demonstrację sposobu inscenizowania jednoaktówek Mrożka; jest pouczający i wartościowy.

Wojciech Natanson, Mrożek na scenach krakowskich, Życie Warszawy 1980, nr 196.

Fotografie

Fotografie (15)