Inscenizacji krakowskiej obcy jest optymizm spod znaku nieszczęsnego konspiratora. Jarocki problematykę utworu nieustanie konfrontuje z realną rzeczywistością, dzięki czemu anegdota Gogola urasta do wymiaru pewnej prawidłowości społecznej.

Ten posierpniowy „Rewizor”, o którym zamiar powzięto jeszcze w maju i poświęcono mu prób bodaj pięć miesięcy, zawiera w sobie ślady dwóch różnych epok publicznego myślenia. Korzeniami tkwi jeszcze w tradycji teatru aluzyjno - prześmiewczego, lecz siłą niemej sceny finałowej choćby (może jednej z największych w teatrze powojennym) potrafi tradycji tej zaprzeczyć. I w takiej dwoistości właśnie, która dziejom powstania tej inscenizacji zapewni być może miejsce w aneksach historii polskiego teatru, więcej doszukacie się prawdy - także o siłach i środkach naszej sceny - niźli w niejednej programowej deklaracji.

Janusz Kica, Dlaczego do nas „Rewizor”?, Odra 1981, nr 7/8.

(…) Jerzy Jarocki spojrzał na arcydzieło Gogola inaczej niż jego poprzednicy. Świadomie odrzucił realistyczne tradycje interpretacji, nawiązał do słynnej inscenizacji Meyerholda, tak bardzo atakowanej iż nikt później nie ośmielił się pójść tym śladem. (…) Powstała na kanwie „Rewizora” tragiczna groteska o wstrząsającej chwilami wymowie.

Najlepszym pomysłem Jarockiego jest finał spektaklu. Nadaje on sztuce inny wymiar, publiczność przeżywa jakby metafizyczny wstrząs pokrewny wielkim scenom naszego dramatu romantycznego. Jest w tej scenie coś z Balu u Senatora, czuje się tu powiew historii. Z głębi pustej sceny nadciąga prawdziwy rewizor. Prószy śnieżek. Biją dzwony. Rozbrzmiewa niesamowita muzyka Stanisława Radwana. I oto w tym zamęcie, w tym wirze zdarzeń jeden przytomny Ziemlanika (świetna rola Jerzego Treli) wpycha zręcznym ruchem Horodniczego za kraty, by zająć jego miejsce. Tej sceny nie ma w tekście Gogola. To scena bez słów. Lecz wynika ona logicznie z całego przedstawienia.

Myśl reżyserska, jak zwykle realizowana z niezwykła precyzją przez Jerzego Jarockiego sygnalizuje takie rozwiązanie już w pierwszym akcie. Potem podkreśla rolę Ziemlaniki w scenie dawania łapówek i zmierza logicznie do finału. (…) Spektakl nie tylko obnaża demoralizację aparatu władzy lecz także ukazuje jego mechanizm w okresie zmian. Temu celowi służy również scenografia Kazimierza Wiśniaka. (…)

Roman Szydłowski, Sny o grzesznych. Od „Rewizora” do „Hamleta”, Życie Literackie 1981, nr 8.

(…) Aktorzy grają (…) strach przed wszystkimi i przed sobą samymi, perwersyjną skłonność do podporządkowania się i uległości (tak służbowej jak i miłosnej – wspaniała szarża Anny Polony jako żony Horodniczego). Kariera równie przerażonego Chlestakowa, którego bardzo precyzyjnie zagrał Jan Korwin-Kochanowski oparta jest na strachu pozostałych, którzy w każdym węszą rewizora i denuncjatora. (…) trzeba jeszcze koniecznie wspomnieć o córce Horodniczego Magdy Jarosz, naczelniku poczty Jerzego Radziwiłowicza, Dobczyńskim Zbigniewa Szpechta, Bobczyńskim Romana Stankiewicza i Osipie Jerzego Bińczyckiego. (…)

Krzysztof Pleśniarowicz, Sen o…, Dziennik Polski 1980, nr 265.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl