Mistrz Pathelin

[…] Przebiegły Pathelin nabiera Sukiennika, roztropek Pasterz na dudka wystrychnął Pathelina, czemu przyświadczają rajcowie… Rzecz prosta, taki właśnie „farsz” czyli nadziewanie scen wzniosłych, nawet widowisk pasyjnych, wstawkami mniej przystojnymi musi zyskać dzisiaj na wyrazistości. Czy zyskuje? Po części tak. Kiedy Güntner panuje jako reżyser nad porządkiem scenicznym (w pierwszej części widowiska) wszystko jest w porządku. Rozgrywa on bardzo dobrze swą walkę z lamentującą Wilhelminą (Wiesław Wójcik) i Sukiennikiem (Juliusz Grabowski stworzył przepiękną postać kupca iście krakowskiego, jakby wyjętego z zastępu świeckich postaci ołtarza Wita Stwosza!) W części drugiej na czoło zespołu wybija się Andrzej Buszewicz w roli Sędziego, Rajmund Jarosz lepszy jest w roli Pasterza, niż Sowizdrzała, zaś rajcowie ławnicy ( Henryk Majcherek i Wiesław Wójcik) powinni chyba szybciej, w tempie przyspieszonym przedstawiać swe kwestie, wyraźnie „przytwierdzone” do porządku generalnego tej części tekstu: idzie o sprawiedliwy sąd rajców, którzy są niesprawiedliwi…

 

Olgierd Jędrzejczyk, Pathelin – Polewki czy aktorów?, Gazeta Krakowska 1985, nr 141.