Graczyk w swej sztuce wykorzystuje dość wyświechtany schemat: spotkanie po latach, w tym wypadku klubu wielbicieli Jamesa Deana, i konfrontacja młodzieńczych marzeń z brutalną rzeczywistością. Doświadczenie uczy, że na kanwie takiego schematu powstają czasem teksty interesujące; tym razem jednak narodziło się raczej dziwowisko. Dramat kojarzy się nieodparcie z gazetowymi rubrykami Czy wiecie, że… lub Podsłuchane jednym uchem. (…)Wyczuwa się w tym wszystkim jakieś rozpaczliwe autorskie pragnienie dania widzowi po głowie, zadziwienie go do granic możliwości, na co widz (polski przynajmniej) reaguje nerwowym chichotem. Zaciekawienie tli się do końca, bo rzecz napisana zgrabnie, a kolejne poziomy skomplikowanych dramatów postaci Graczyk odsłania stopniowo – umiejętnie dozując napięcie – ale takie samo zaciekawienie odczuwa się w panopticum: tyle anormalnych okazów naraz!

Joanna Godlewska, Sztuka Graczyka w Starym, TEATR 1987, nr 9.

W wymiarze aktorskim przedstawienie jest wstrząsające. Niezrównana Maria Zającówna- Radwan jako okrutna, weredyczna Sissy pokazała klasę aktorską w najlepszym słowa znaczeniu: kilkoma gestami, sprawna mimiką, nie mówiąc o idealnej dykcji, komunikowała zdumionym koleżankom i widzom, co znaczy przeżywać tragedię operowanej kobiety w … pretensjach. Izabela Olszewska w roli Juanity miarkowała nieco wymiar rozdzierającej tragedii biednych kobiet, które szukają w spotkaniach swej dziewczęcej przeszłości. Bardzo pięknie zagrała swą rolę Elżbieta Karkoszka: jej Mona to kobieta pogodzona z życiem, cierpiąca i jakoś w tym cierpieniu szlachetna. (…)

Ewa Lassek jako Joanne dała prawdziwe studium psychologiczne osoby zmieniającej płeć. Była to pierwsza rola wieczoru (…). Lassek w swojej roli dała pokaz umiejętności artystycznej o piekielnej sile wyrazu. (…)`

Banalne wnętrze amerykańskiej drogerii, tej właśnie, która daje napoje, frytki, gdzie można urządzić spotkanie, banalna muzyka („wycięta przez Opalskiego dla potrzeb scenicznych), nieco wydłużona akcja – wszystko to uprzytamniało nam jak dalece jesteśmy sobie i… dalecy i… bliscy.

Olgierd Jędrzejczyk, Amerykańskie mity zastępcze, Gazeta Krakowska 1987, nr 161.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl