Oglądałem ten spektakl zmieszanymi uczuciami. Jest to bowiem jedno z nader nielicznych wystawień sztuki Moliera nie budzących podejrzenia, iż zaklasyfikowanie jej do gatunku komediowego było oczywistą pomyłką genologiczną. Spektakl ten […], jest dowcipny i lekki. Widownia nie nudzi się tu chwili i bawi wybornie. Nadto – udana scenografia Jana Polewki (z bardzo ciekawym plastycznie i atrakcyjnym teatralnie grobowcem Komandora) oraz dwie świetne kreacje aktorskie: Krzysztofa Globisza jako Don Juana i Leszka Piskorza – Sganarela.

W bohaterze krakowskiego przedstawienia można odnaleźć cechy siedemnastowiecznego libertyna: fanatyczną nienawiść do wszelkich autorytetów, równie fanatyczny racjonalizm i pasję czynienia życiowych eksperymentów. Don Juan notuje skrupulatnie ich wyniki w wielkiej księdze, w której po powrocie z grobowca Komandora zapisuje także hipotezę, że to złudzenia optyczne lub halucynacja sprawiły, iż ona i Sganarel dostrzegli poruszenia się posągu.

W ten sposób moglibyśmy dojść aż do współczesnych nam interpretacji mitu. Darujemy sobie to, zauważając jedynie, iż niespotykane w jednej inscenizacji bogactwo znaczeń uzyskuje reżyser dzięki często stosowanej w tym spektaklu grze wbrew tekstowi.

Krzysztof Kopka, Kim jest Don Juan, czyli kłopoty z interpretacją, Teatr 1989, nr 4.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl