[…] Recz po odsłonięciu kurtyny zaczyna się jakby od końca literackiego pierwowzoru. W fotograficznej ciemni dochodzi do spotkania matki z synem (Teresy i Krzysztofa). Krzysztof wywołuje zdjęcia swojej narzeczonej – Moniki. Wszystko, co od tej chwili będzie się działo, a więc prezentacje dziejów miłości rodziców obojga narzeczonych nie jest już teraźniejszością, ale staje się retrospekcją, wspomnieniem, którego przywołanie w obliczu zbliżającego się małżeństwa młodych wydaje się konieczne. Może w ten sposób, przez zrozumienie własnego dziedzictwa, lepiej poznają siebie, uświadomią sobie ciążącą na ich postawach atmosferę domów rodzinnych i staną się wyczuleni na przyszłe niebezpieczeństwa mogące zagrozić ich miłości?

Artur Michalski, Wojtyła według Polony, Ład 1989, nr 2.

[…] „Przed sklepem jubilera” […] jest swego rodzaju kompromisem miedzy stylem rapsodycznym a dramatycznym. Króluje słowo niosące problem. Nie przeszkadzają mu dyskretna scenografia i muzyka. Słowo brzmi czysto, rytmicznie, brzmieniem uwydatnia treść, czasem jakby ukrytą w czytanym tekście. Aktorzy mówią i poruszają się nie tak jak w innych sztukach dramatycznych, podchwytują styl rapsodyczny, choć nie naśladują go bez reszty.

Gra tu nie tylko problem, aktorzy też grają, są postaciami, ocierają się o prawdopodobieństwo psychologiczne – najmniej Aleksander Fabisiak (Adam), ale też i w tekście Adam jest po to, aby komunikował treści najistotniejsze, najbardziej – Alicja Bienicewicz (Anna), której świetne aktorstwo dramatyczne wchłonęło do tego stopnia problem ideowy, że aż go wykrzyczało zapłakaniem nad nieudanym małżeństwem. Między tym dwiema wybijającymi się rolami toczą się poprawnie wygłaszane monologi, przechodzące na planie ideowym w rapsodycznie oddalone od siebie człony dialogów. Proporcje słowa, ruchu i gestu zostają zachowane.

[…] Uczestniczenie w owym medytacyjnym wieczorze teatralnym wymaga skupienia, wewnętrznego słuchu, wrażliwości na to, co niewidzialne w świecie ludzkim, wymaga zdolności zobaczenia wielkiej sprawy małżeńskiej miłości w perspektywie duchowej i sakramentalnej. To mimo pozorów nie takie dziś proste. Lecz to już kwestia pozateatralna.

Kazimierz Kania, Świat teatru Karola Wojtyły, Kierunki 1988, nr 48.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl