(…) To, co przede wszystkim zwraca nasza uwagę to znakomitość tekstu, tekstu w którym nie ma dziur, miejsc pustych, nieważnych teatralnie. Słuchając go, co chwila odkrywamy jego piękność. Podziwiamy, jak to zrobione, z jaką maestrią. W dialogu jest naturalność mowy potocznej, nawet jej wulgarność. (…)

(…)niejednoznaczność i podwójność postaci jakby zanurzonych w różnych czasach historycznych: w epoce Hamleta i dzisiaj – podkreślają kostiumy Kazimierza Wiśniaka, stylizowane w pewnych elementach na dawność, a w innych na współczesność. Reżyseria Jerzego Stuhra jest prawie niewidoczna. Polega jedynie na ustawieniu tekstu, zgodnym z zamierzeniami autora. Zmiany są drobne. Dotyczą paru nieistotnych szczegółów o których nie warto pisać.

Nie ma w tym spektaklu wielkich kreacji aktorskich. Ten typ literatury nie daje zresztą takich możliwości. Jest jednak kilka ról nieźle zagranych. Fortynbras Artura Dziurmana, Ośmiooki Jana Frycza, Sternborg Tadeusza Huka, Hamlet Bolesława Brzozowskiego, Duch ojca Fortynbrasa Andrzeja Kozaka.

Prawdziwą ucztą dla oka jest scenografia Kaziemirza Wiśniaka z wyraźnie postawionymi akcentami na groteskę. Bardzo malarska, przywiązana do koloru i światła. To groteskowe i mocno rozszarzałe przedstawienie w finałowej scenie nabiera powagi, jakby kończył się teatr, a zaczynało się życie. N proscenium wychodzi Fortynbras w asyście dwu Wartowników. Niewstrząsaną już nim pijackie drgawki. Zwrócony do widowni twarzą wygłasza swój monolog. (…)

Bronisław Mamoń, „Fortynbras się upił”, Tygodnik Powszechny 1990, nr 47.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl