Prostokątna przestrzeń gry otoczona z trzech stron nieliczną widownią w sposób bezwzględny wystawia na żer cudzych spojrzeń i plotek ciemne sprawy domu zamieszkałego przez same kobiety. Tutaj nawet kąty nie są przytulne, wszędzie sięga trybunał matki, sankcjonowany przez umieszczony w centralnym miejscu niewielki obrazek Madonny zakutej w srebrną sukienkę. Cienie kobiet w czarnych, żałobnych, wręcz oszpecających je sukienkach snują się bezwolnie, jakby zabrakło im hiszpańskiego temperamentu, wiecznego napięcia. Jedyną formą ich aktywności jest wzajemne śledzenie się, czuwanie, czyhanie. (…) Jak koty chodzą swoimi drogami ze swoimi sprawami, choć złośliwie zamknięte w domu i w sobie. Nic tych kobiet nie łączy poza nienawiścią (…)

(…) każda tyrania jest sankcjonowana przede wszystkim przez tych, którzy jej ulegają, stając się jednocześnie tyranami na nieco tylko mniejszą skalę. (…) Wszystkie kobiety w domu Bernardy skłonne są rzucać jedynie klątwy spod obrazu Madonny, tylko stara Maria Josefa, babka, uważana za obłąkaną, tuli zimny wizerunek Matki Boga jak niemowlę. (…) Mała, siwa, w zszarzałej i podartej już ślubnej sukience, jakby krucha figurka, trochę zabawna i liryczna, odrobinę przypomina wiekową, ale młodą duchem Maude z filmu Hala Ashby’ego „Harold i Maude”. Może tylko jest mniej śmieszna a bardziej liryczna, a na pewno bliższa życia i jego radości niż wszystkie młodsze mieszkanki domu Bernardy (…)

Maria Wąs, Na nabożną, Dziennik Polski 1991, nr 144.

Fotografie

Fotografie (9)

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl