Najważniejsza w krakowskim przedstawieniu Rudolfa Zioło, poza pełnymi niuansów psychologicznych portretami aktorskimi, wydaje się przemiana bohaterów, to przejście od niewiedzy do pewności. Każda z nich karmi swą wyobraźnię wiarą, że rzeczywistość, jakiej doznaje, skrywa jakąś tajemnicę, wystarczyłoby więc ją odkryć, by życie odmieniło swój sens. Przyjazd profesora z młodą żoną do majątku staje się w tym świecie wydarzeniem, które te skryte pragnienia wydobywa na jaw, budzi nadzieję. Daremną. Po wyjeździe jest jeszcze gorzej, Iwanowi Wojnickiemu, Soni, Astrowowi pozostaje jedynie gorzka świadomość zmarnowanego życia, życia które jest męką, jak każde trwanie, długie i monotonne, zmierzające do śmierci.

Przedstawienie, rozgrywające się w pięknie pomyślanej przez Andrzeja Witkowskiego przestrzeni, łączącej scenę i widownię w całość wielopokojowego domu z ogrodem i altaną (przemyślny system ruchomych zastawek, kulis, tworzy co najmniej kilkanaście miejsc akcji) od samego początku akcentuje związek człowieka i pracy. Jak w obrazach inspirowanych malarstwem wielkich Holendrów, gdzie zespolenie człowieka z materialnością otoczenia ociera się o metafizykę.

Elżbieta Baniewicz, Życie jest problemem bez wyjścia, Twórczość 1994, nr 7.

Spektakl wyróżnia się wyrazistością, mocnym rysunkiem każdej postaci dramatu. Od razu widać, że tych ludzi wszystko dzieli z wyroku psychologii lub konwencji społecznej, a łączy jedynie fizyczna i obyczajowa konieczność przebywania ze sobą. Toteż dramat rozgrywa się ostro, z nasilającą się gwałtownością; jakby z ludzkiego bólu zdjęta została zasłona dyskrecji i skrępowania, jakby z literackich niedopowiedzeń tekstu wyskoczyły kąsające żądła, tnące sztylety.

Kazimierz Kania, Labirynt świata i serca, Słowo - Dziennik Katolicki 1993, nr 228.

Pomiędzy jaskrawością zewnętrznych efektów, a Czechowowską nieokreślonością metafizycznych pytań i tęsknot, prowadzi Zioło aktorów. Wiele dopowiada muzyka. W kulminacyjnym momencie rozlega się stara aria Donizettiego - patefon niemal od początku jest na scenie. Herbatę pije się naprawdę, a parobek przepędza żywe kury, nikt na scenie nie gra jednak melodramatu. Naturalistyczne środki gry też zostały odrzucone. Scena małżeńska między profesorem (Jan Nowicki) a Heleną (Anna Radwan) ma coś ze Strindberga. Rozmowa Soni (Małgorzata Hajewska-Krzysztofik) z Astrowem (Jan Frycz) bliższa jest w klimacie Dostojewskiemu. Jak zwykle u Zioły, w wielu sekwencjach pojawia się groteska, co więcej staje się kluczem do interpretacji działań bohaterów.

Barbara Riss, Czechowowska psychodrama z życia ziemian, Życie Warszawy 1993, nr 149.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl