(...) Flaszen (...) intencje swoje tłumaczy tak: "Biesy - to przedstawienie zbudowane na wątkach powieści <<Biesy>> Fiodora Dostojewskiego traktuje o nieudanych ludzkich żywotach. Każdy z bohaterów opanowany przez głód absolutu niszczy siebie i innych. (...) Inscenizacja przypomina nieco montaż filmowy, kolejne sekwencje są jakby <<najazdami>> kamery na te momenty z życia postaci, kiedy ich wzlot i upadek przenikają się wzajemnie. Przedstawienie próbuje wydobyć ukrytą w powieści logikę misterium.(...)"

Sceny. Fragmenty. Ostre, skondensowane, wycyzelowane. Ma to być szarpany, rwany obraz naszego totalnego nieudacznictwa, grzęźnięcia w bylejakości, z czego wyrwać nas mogą, aż ku zatracie, tylko biesy. Bo na czyste ideały już nas nie stać. (...) Wszystkim kazał grać wielkie problemy uniwersalne - i te nasze, i te z piętnem Dostojewskiego. Mimo tego zamieszania wszystko to wyszło ciekawie i pouczająco - dla mistrzów sceny, dla studentów i dla widzów. Perfekcyjny profesjonalizm i żarliwość adeptów sceny stworzyły interesujący spektakl uczestników sztuki i życia. Z teatromańską satysfakcją i ludzkim przerażeniem słyszałem i widziałem, jak ludzkie istoty zapadają się w ciemności. Słyszałem każde słowo, z piękną dykcją, oprawione w teatralną retorykę i akcję.

Kazimierz Kania, "Biesy" wróciły pod Wawel, Słowo-Dziennik Katolicki 1996, nr 19.

(...) - Akcentuję przede wszystkim motyw Mikołaja Stawrogina, człowieka strasznie wypalonego, nihilisty, uwodziciela dusz i ciał, który stając się mistrzem duchowym bohaterów, natchnął ich sprzecznymi ideami, co w konsekwencji doprowadziło wszystkich do tragedii - opowiada reżyser, który - eksperymentując - stara się przenieść doświadczenia nabyte u Grotowskiego na grunt klasycznego teatru.

MSZ, Lekcja Biesów w Starym, Gazeta Krakowska 1995, nr 288.

W przedstawieniu Flaszena grają zarówno aktorzy Starego Teatru, jak i studenci PWST. Dystans umiejętności czasem jest kolosalny. Sceny, w których grają Anna Polony (Barbara Pietrowna) i Aleksander Fabisiak (Stiepan Trofimowicz) zdecydowanie wybijają się na tle pozostałych, oczywiście na korzyść. Można zrozumieć obsadzenie bardzo młodych aktorów w „Biesach”. W młodości przecież bierze się biesy wprost za rogi, później już człowiek uczy się je oswajać. U Dostojewskiego również bohaterowie są młodzi, bądź bardzo młodzi (…) Ale niestety studenci PWST nie zawsze sprostali zadaniu. Grali nazbyt jednostajnie, bardzo podobnie jeden do drugiego. Budowali raczej nastroje scen, niż złożone postaci.

Tadeusz Kornaś, Diabliki naszych czasów, Echo Krakowa 1995, nr 252.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl