Fascynacje Jarockiego Witkacym, tyleż Twórcą, co jedynym, niepowtarzalnym Istnieniem Poszczególnym, trwa od lat i w różnych objawiała się działaniach. Jeśli zaczynał od zmagań z teatralną jego spuścizną w postaci własnych, wielokrotnie podejmowanych inscenizacji „Matki” i „Szewców” - w miarę przegryzania się przez problematykę artystyczną teatru Witkiewicza, coraz bardziej pociągała go pokusa bezpośredniego zmierzenia się z osobą Artysty, jego biografią, doświadczeniem, bogactwem doznań, życiowych upadków i wzlotów. Kim mianowicie był autor „Matki”, jakie faktory genetyczne, charakterologiczne, informacyjne i „losowe” wreszcie złożyły się na jego osobowość i wizję świata, jakie przesłanki artystyczne zadecydowały o niepodważalnym i tak indywidualnym naznaczonym piętnem kształcie dzieła?

By sobie samemu na te pytania odpowiedzieć, (...) Jarocki - badacz długie miesiące poświęcił lekturze wszelkich dostępnych opracowań i źródeł, by na własny użytek zrekonstruować zawiłe koleje biografii, rozpoznać meandry myśli, wśród autentycznych dokumentów - listów, wspomnień, relacji - odnaleźć klucz do osobowości intrygującego go indywiduum zwanego Witkacym.

Czym zatem jest ostatecznie „Grzebanie” Jerzego Jarockiego? Sztuką o W i t k a c y m, czy sztuką „W i t k a c y m” pisaną? Sztuką o Artyście i tragicznym jego przeznaczeniu, czy sztuką o świecie, w którym panuje tak zwana ludzkość w obłędzie, a skrzek rzeczywistości wzbija się aż ku przełęczom bezsensu? Wydaje się być „Grzebanie” wszystkim tym razem pospołu. W rękach Jarockiego - reżysera jest jednak przede wszystkim próbą teatru.

Anna Micińska, Między snem a czystą formą czyli kuszenie świętego Witkacego, Tygodnik Powszechny 1996, nr 6.

(…) Jarocki przedstawia Witkacego jako wciąż niedojrzałego, a równocześnie obdarzonego piekielnym intelektem człowieka. Ta niedojrzałość pozwala mu pewnie być artystą i nie opuści go nawet wtedy, gdy w symbolicznej, stylizowanej na „Dziady”, scenie – jak Gustaw z Konrada, zmienił się ze Stasia w Witkacego. (…) Reżyser z upodobaniem wsadza w usta bohaterów doskonale współbrzmiące z naszą bieżącą sytuacja polityczną cytaty z „Nienasycenia”, w efektownych dialogach przedstawia Witkiewiczowską (ojcowską) zasadę dążenia do dobra i prawdy Witkacowskiemu zmierzeniu się z Prawdą Absolutu, wpuszcza na scenę doskonale wykreowane przez aktorki postaci zawieszone między dobrem, złem i szaleństwem kobiet i demonów Witkacego (Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Beata Fudalej, Dorota Segda, Katarzyna Gniewkowska). (…)

Marek Mikos, Niedojrzali do śmierci, Gazeta Wyborcza 1996, nr 5.

„Grzebanie” całe jest literaturą, układanką tekstów różnej materii i proweniencji. Są tu dokumenty, listy, wspomnienia, wiersze, fragmenty powieści Witkacego, sceny z „Sonaty Belzebuba”, „Szewców”, „Wariata i zakonnicy i kawałek „Wyszedł z domu” Różewicza. Spektakl jest także antologią teatralnych pomysłów i cytatów. (…) Krótkie scenki, monologi, obrazy układają się w trzy części przedstawienia o życiu doczesnym, śmierci i pośmiertnym istnieniu Witkacego. Od Stasia, napiętnowanego przez ojca od dzieciństwa stygmatem twórcy (…) aż po samobójczą śmierć na Polesiu. (…)

Witkacego otaczają kobiety jego życia. Te najważniejsze (…) Są z nim od początku, towarzyszą mu również po śmierci. Swojej i jego. Życie intymne jest tu intensywne, równie ważne jak tworzenie. Oba te obszary splatają się, wzajemnie przenikają.

(…) aktorzy Starego potrafią nasycić tekst, każdy tekst ironią i autoironią, sarkazmem, dowcipem. Potrafią słuchać, wydobyć ze słów znaczeniowa wartość, nadać niejednoznaczny podtekst, przekazać cała ich migotliwość. Krzysztof Globisz i Szymon Kuśmider Graja grabarzy wprost koncertowo. Z dystansem, lekko i poważnie zarazem, bez cienia zgrywu i wygłupu. Doskonała Beata Fudalej, jak zwykle wzruszająca Dorota Segda i świetny Jan Frycz jako dorosły Witkacy. Warto tym razem przepisać cały afisz. To dzięki aktorom, na których mistrz Jarocki może zagrać jak na czułej harfie, Grzebanie zamiast akademickiego zadęcia, stało się spektaklem o spotkaniu z tym, co nieuchronne, o ludzkiej drodze, na której każdy krok zbliża do niebytu. (…)

Bożena Winnicka, Cztery ekshumacje i jeden pogrzeb, Wiadomości Kulturalne 1996, nr 6.

Fotografie

Video

Wideo (0)

Animacje kostiumów

Animacje kostiumów (0)

Narodowy Stary Teatr w Krakowie tel. 48 12 4228566, 48 12 4228020 wew. 134 fax 12 2927512 e-mail:muzeum@stary.pl