Cena

(...) Obronę trudnych do wyważenia racji Wiktora i Waltera powierzono Jerzemu Grałkowi i Edwardowi Linde-Lubaszence. Znakomici aktorzy nie marnują materiału dostarczonego przez Millera. (...) Po niekłamanym i niemożliwym do rozstrzygnięcia pojedynku na racje, pozostawiają widza z przeświadczeniem o cenie, jaką człowiek płaci za życiowe decyzje. (...) Rolę handlarza Solomona gra koncertowo nestor krakowskiego aktorstwa, Jerzy Nowak. W popołudniowym spotkaniu przy meblach uczestniczy także niezwykle przekonująca w kreacji Agnieszka Mandat, żona Wiktora. (...) Marzyła nam się solidna, teatralna robota z postaciami z krwi i kości i oto, za sprawą młodego krakowskiego reżysera, Bartłomieja Wyszomirskiego, stało się.

 

Marek Mikos, Wszystko ma swoją cenę, Gazeta Krakowska 1996, nr 63.

 

(...) Przedstawienie rozgrywa się w ciszy. Nie ma muzyki robiącej nastroiki, atmosferkę. Podobała mi się ta cisza. Są tylko aktorzy w ciasnej salce, malowniczo zagraconej przez Urszulę Kenar starymi poniszczonymi meblami. Mały intymny teatr na aktorów dla niewielkiej grupki widzów. Robiony uczciwie, bez pretensjonalnych reżyserskich popisów, formalnych wygibasów.

 

Bożena Winnicka, Mały intymny teatr, Wiadomości Kulturalne, 21.04.1996.

 

(...) przestrzeń scenografii zostaje za sprawą słów i działań bohaterów poddana swoistej personifikacji. (...) Finał należy do niezwykłego Jerzego Nowaka. (...) Wyszomirski inteligentnie rozwija sceniczne ślady pozostawione w tekście sztuki. Przejawia pieczołowitą dbałość o wiarygodność szczegółów. (...) sceny, w których refleksja i ciepłe wspomnienie biorą górę nad emocjami, brzmią w przedstawieniu bez zarzutu (Estera Franz Magdaleny Jarosz ujmuje ciepłą, pięknie modelowaną barwą głosu). Osobne słowo o Nowaku. Dawno nie widziałam w teatrze takiej umiejętności grania fałszu. Zadanie niby podstawowe, ale przecież niełatwe (...) Solomon w przenikliwej interpretacji krakowskiego aktora ukrywa się pod skórą showmana - jego małe kłamstewka mają tak spektakularną oprawę, że aż ujmują swoją... szczerością! Nowak to również jeden z nielicznych dziś aktorów, który bez męczącej maniery potrafi nadać zdaniom delikatny, żydowski zaśpiew. (...) Reżyserowi udało się wysublimować materię tekstu. (...) Wyszomirski umiał poskromić własne ambicje - nie pomnożył scenicznego utworu przez zbędne tu inscenizatorskie pomysły. W efekcie przygotował spektakl zdyscyplinowany, przejrzysty w swej wymowie.

 

Joanna Zając, Drewniana pamięć, Teatr 1996, nr 3.